Stanisław Tatar

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Tatar, pseudonim Tabor (ur. 2 października 1896, zm. 1980), oficer PSZ , generał LWP.

Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego w Warszawie z 1915 roku.

Tatar studiował w Szkole Artylerii Ciężkiej w Odessie i otrzymał patent oficerski z rąk cara Mikołaja II. Po wojnie bolszewickiej uczęszczał do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i do École Supérieure de Guerre w Paryżu. Po powrocie z Paryża został wykładowcą na Wyższej Szkole Wojennej, otrzymał także dowództwo kolejnych pułków artylerii. Należał do elity wojskowej II RP, ale był ostrym przeciwnikiem sanacji i krytykiem poczynań marszałka Piłsudskiego. Pod koniec II wojny zaczął się skłaniać ku idei kompromisu Polski z Sowietami.

Brał udział w wojnie obronnej 1939 r. W czasie okupacji niemieckiej w AK. Do maja 1944 szef Oddziału III Operacyjno-Szkoleniowego Komendy Głównej AK. Na podstawie Instrukcji dla Kraju otrzymanych z Londynu opracował Plan Burza. W 1944 r. przerzucony do Londynu, gdzie kierował VI Oddziałem (Specjalnym) Sztabu). Tatar został w czerwcu 1944 Kawalerem brytyjskiego Orderu Łaźni. Kawaler Krzyża Virtuti Militari.

350 kg złota oraz 2,5 miliona dolarów z Funduszu Obrony Narodowej przy pomocy płk. Utnika i płk. Nowickiego przekazał władzom PRL, których przedstawiciele go rozkradli.

Paszport konsularny reżymu bierutowskiego przyjął w r. 1947. Do Polski powrócił w 1949 r.

Aresztowany i w 1951 r. w procesie TUN (od nazwisk głównych oskarżonych Tatara, Utnika i Nowickiego) skazany na karę dożywotniego więzienia na podstawie spreparowanych i wymuszonych dowodów (m.in. za próbę kradzieży złota ze skarbu FON). Skazany także w procesie generałów. W 1956 r. zwolniony i zrehabilitowany.