Stefan Rachoń
Z Wikipedii
Stefan Rachoń (ur. 4 stycznia 1906 w Ostrowie Lubelskim, zm. 3 sierpnia 2001 w Olsztynie) – polski dyrygent i skrzypek.
W 1933 roku ukończył Konserwatorium Warszawskie w klasie skrzypiec, podczas studiów grał jako taper w kinach międzywojennej Warszawy. Oficjalnie debiutował w 1930 roku na antenie Polskiego Radia w audycji "Kącik młodych talentów". W tym samym roku otrzymał propozycję utworzenia radiowej orkiestry rozrywkowej. W okresie drugiej wojny światowej grał z zespołem w okupowanej Warszawie. W 1944 roku współpracował z orkiestrami w Krakowie i Lublinie. Po powrocie do Warszawy w 1945 roku utworzył pierwszą powojenną orkiestrę Polskiego Radia przemianowaną później na Orkiestrę Polskiego Radia i Telewizji. Dyrygował nią do 1980 roku. Radiowe studio M-1, w którym pracowała orkiestra było przez długie lata miejscem radiowych debiutów polskich piosenkarzy. Stefan Rachoń dokonał z orkiestrą radiową około dziesięciu tysięcy nagrań muzyki symfonicznej, operowej, operetkowej i rozrywkowej.
Przykladowe płyty: "Słowik Warszawy-Bogna Sokorska" wyd. Muza SX-0228, "Lehar Franz -Fragmenty operetek" wyd.Muza X-0316, (współuczestniczył dyr. Karol Stryja),
Wanda Polańska-soprano wyd. Muza SX-1041(współuczestniczył dyr. Jan Pruszak), .
Był przyjacielem i pomocnikiem-doradcą Ireny Santor.
Orkiestra odbywała liczne tournee zagraniczne, m.in. do ówczesnych ZSRR, NRD, Anglii, Czechosłowacji i Węgier. W latach 90-tych XX wieku otrzymał wraz z innymi sławnymi polskimi dyrygentami od Telewizji Polskiej "Złotą batutę". Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
