Taran (dziób okrętu)
Z Wikipedii
Taran (dziób okrętu) - element konstrukcji dawnych okrętów wojennych, służący do topienia okrętów wroga przez taranowanie - uderzanie własnym okrętem w okręt wroga. Taran stosowany był pierwotnie w starożytności na okrętach wiosłowych, m.in. greckich, fenickich, asyryjskich i rzymskich. Miał on formę wydłużonego pod wodą i zaostrzonego dziobu okrętu lub zaostrzonej belki wystającej z dziobu. Taran umieszczony był na linii wodnej lub pod wodą i jego zadaniem było przebicie burty atakowanego okrętu pod wodą, co powodowało jego zatonięcie. W epoce okrętów żaglowych statki nie miały taranu z uwagi na małą przydatność tego sposobu walki na żaglowcach.
Ponownie zaczęto stosować taran na okrętach w połowie XIX wieku, z chwilą zastąpienia żagli maszynami parowymi, które uniezależniły manewrowanie okrętem od wiatru. Na ponowne szerokie wprowadzenie taranu do konstrukcji okrętów wywarły wpływ błędnie zinterpretowane wnioski z bitwy pod Lissą w 1866. Przez pewien czas istniała nawet klasa okrętów, której podstawowym przeznaczeniem było taranowanie okrętów wroga (taranowce). XIX-wieczny taran miał formę wzmocnionego dziobu okrętu, wydłużonego w ostrogę w części podwodnej. W praktyce jednak nowoczesna wojna morska już tylko sporadycznie stwarzała możliwości taranowania wroga, a z drugiej strony paradoksalnie taran stał się przyczyną wielu zatopień własnych okrętów w kolizjach w szyku.
W konstrukcji okrętów liniowych zaprzestano ostatecznie stosować taran po I wojnie światowej, na okrętach lżejszych klas (krążowniki, niszczyciele) - jeszcze przed I wojną światową.
Zobacz też: taranowiec.
