The Illinois

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

W 1956 Frank Lloyd Wright przedstawił koncepcję projektu wysokiego na milę (1610m) wieżowca, znanego pod nazwami Mile High Illinois, Illinois Sky-City lub po prostu The Illinois. Obiekt, którego wzniesienie planowano w Chicago, miał mieć 528 pięter z łączną powierzchnią użytkową 1,71 miliona m². Nigdy go nie zbudowano, jednakże gdyby do tego doszło, stałby się w dzisiejszych (2007) warunkach najwyższym budynkiem świata. Jest to bezsprzecznie najsłynniejszy z na wpół fantastycznych projektów mających stanowić alternatywę dla rozciągającej się na coraz większe przestrzenie zabudowy miejskiej. Żaden z tych pomysłów nie został do tej pory uznany za wykonalny, choćby ze względu na koszty. Pewien wyjątek stanowi Burj Dubai powstający obecnie w Dubaju (ZEA). Ma on osiągnąć ponad 800m, czyli około połowy wysokości The Illinois, projekt przypomina nieco ten z wizji Wrighta, być może Burj Dubai zapoczątkuje nową erę w superwysokiej architekturze.

Wright uważał za możliwe skonstruowanie takiej budowli nawet za pomocą technologii i materiałów mu współczesnych. W tamtych czasach (1956) najwyższym drapaczem chmur był nowojorski Empire State Building, ponad czterokrotnie niższy, niż The Illinois. Być może dałoby się wznieść wolnostojącą stalową konstrukcję o żądanej wysokości, tym niemniej wystąpiłby szereg problemów związanych z tak dużymi rozmiarami budynku.

[edytuj] Technologie

Materiał używany ówcześnie do budowy wieżowców (stal) jest stosunkowo giętki. To powodowałoby znaczne odchyły konstrukcji pod wpływem wiatru stanowiące zagrożenie, zwłaszcza dla użytkowników wyższych pięter. Możliwe, że rozwiązanoby ten problem, umieszczając ruchomą przeciwwagę we wnętrzu budowli tak, jak postąpiono podczas wznoszenia Taipei 101. W ciągu ostatniej dekady znacząco ulepszono również beton, co być może pozwoliłoby obecnie wznieść całą budowlę z tego materiału. Oryginalnie Wright zakładał oparcie budowli na rdzeniu (współczesny przykład - CN Tower) wspierającym stalową ramę, zintegrowany charakter struktury miał według twórcy zapobiegać każdemu odchyleniu.

[edytuj] Windy

Szyby wind niezbędnych do podróżowania na wyższe poziomy zajęłyby na niższych piętrach całe dostępne miejsce, czyniąc bezsensownym wznoszenie tak wysokiego obiektu. Sytuację tę dodatkowo komplikowałaby smukła konstrukcja wieży. Problem ten został w dużej mierze rozwiązany w niższych budynkach, takich jak Taipei 101, poprzez stosowanie wind dwupokładowych. W World Trade Center wyższa część budowli została podzielona na sektory, każdy ze specjalnym pomieszczeniem, w kórym można było przesiąść się z dużych wind ekspresowych do wind obsługujących górne piętra. Jednak nawet gdyby zastosować oba te rozwiązania, problem nadal by istniał. Wright zakładał istnienie pięciopoziomowych wind zasilanych energią jądrową znajdujących się na zewnątrz (najprawdopodobniej znajdowałyby się po stronie budynku niewidocznej na rysunku), by zaoszczędzić miejsce w środku. Za przykład zastosowania tej technologii w praktyce znowu może posłużyć CN Tower.

[edytuj] Bezbieczeństwo pożarowe

Klatka schodowa zabrałaby również dużo miejsca z tych samych powodów, co szyb windy. Można by przezwyciężyć tę trudność poprzez stworzenie wind zdolnych do pracy w razie pożaru lub innego wypadku. Wprawdzie w mniejszym stopniu, ale ten sam problem wystąpiłby również z wodą i ściekami. Potencjalnym rozwiązaniem mógłby być zamknięty obieg wody na wyższych piętrach.

[edytuj] Przyszłość

Szanse na realizację którejkolwiek z serii fantastycznych superzaawansowanych budowli w ciagu najbliższych lat wydają się raczej nikłe. Być może kiedyś postęp w technologiach budowlanych umożliwi powstanie takich, lub może jeszcze wyższych konstrukcji.