Układ odpornościowy człowieka
Z Wikipedii
UKŁAD ODPORNOŚCIOWY CZŁOWIEKA
Układ odpornościowy człowieka, nazywany również układem immunologicznym, jest najważniejszym z pośród układów organizmu człowieka. Odpowiada on za ogólną ochronę naszego organizmu. Narządami układu odpornościowego, w których znajdują się i „pracują” komórki są: grasica, szpik kostny, śledziona, węzły chłonne, migdałki, kępki Peyera i wyrostek robaczkowy w przewodzie pokarmowym. Jedną z wielu cech układu immunologicznego jest zdolność do gromadzenia i przechowywania informacji. Informacje są następnie odtwarzane i w razie potrzeby wykorzystywane do maksymalnie najlepszego chronienia przed szkodliwymi czynnikami, „uderzającymi” w organizm. Zewnętrznymi czynnikami osłabiającymi organizm mogą być grzyby, bakterie, pierwiastki i inne czynniki. Budowa układu odpornościowego w czasie dorastania organizmu przedstawia się następująco. Dziecko po wyjściu na świat nie posiada w pełni wykształconego układu odpornościowego. Organizm noworodka ma wykształcony jedynie zaczątek układu odpornościowego, zwany odpornością wrodzoną (nieswoistą). Wraz ze wzrostem i rozwojem organizmu zmienia się także jakość odporności organizmu. Z początkowej odporności wrodzonej układ rozrasta się tworząc tzw. Odporność nabytą (swoistą). Ostatnim okresem rozbudowy odporności organizmu jest okres dojrzewania w pełni funkcjonującego układu immunologicznego. Odporność wrodzona charakteryzuje się brakiem samoczynnie wytwarzanych przeciwciał. Wszystkie pierwiastki i komórki odpornościowe dostarczane wraz z mlekiem matki. Okres odporności nabytej to czas swoistego „treningu” przyszłego układu odpornościowego. W czasie tym odporność wrodzona przechodzi wiele przemian. Układ immunologiczny jest w pełni rozbudowanym systemem broniącym organizm przed szkodliwymi wirusami i drobnoustrojami. Wyróżnia się następujące komórki układu odpornościowego: monocyty, makrofagi, limfocyty T (indukcyjne, wspomagające, supresyjne, cytotoksyczne), limfocyty B, komórki naturalnie cytotoksyczne - NK.
