Ustawa o Jukonie

Z Wikipedii

Ustawa o Jukonie (An Act to provide for the Government of the Yukon District) – ustawa Parlamentu Kanady uchwalona w 1898 i zatwierdzona podpisem monarchy 13 lutego 1898. Ustawa tworzyła nawa jednostkę administracyjna Kanady – Terytorium Jukon. Ustawa została uchwalona w szczególnej sytuacji, gdy w Jukonie panowała gorączka złota. Stad tak wielki nacisk kadzono na utrzymanie porządku publicznego, prawa oraz środków dyscyplinarnych. Ludność Jukonu w dużej mierze składała się z przybyszów z USA, stąd w punkcie wyróżnia się mieszkańców brytyjskich.

Załącznik do ustawy określał granice terytorium.

Ustawa zawierała 21 postanowień:

1. Skrócona nazwa ustawy – The Yukon Territory Act.
2. Terytorium zwane Yukon Teritory, powołane jest z dniem 16 sierpnia 1898 i jego teren zostaje wyłączone spod jurysdykcji Terytoriów Północno-Zachodnich.
3. Rząd dostaje możliwość mianowania komisarza terytorium, którego oficjalny tytuł ma brzmieć Commissioner of Yukon Teritory.
4. Komisarz ma obowiązek zarządzać terytorium zgodnie z instrukcjami premiera rządu lub ministra spraw wewnętrznych.
5. Rząd ma możliwość mianowania rady terytorialnej, składającej się z nie więcej niż sześciu osób, będącą ciąłem pomocniczym i doradczym dla komisarza. Członkowie rady podporządkowani są komisarzowi.
   1. Kworum w radzie stanowi komisarz plus 50% jej stanu.
   2. Każdy sędzia sądu terytorialnego, domyślnie staje się członkiem rady, jednakże nie zmienia to ograniczenia liczy rady do sześciu osób.
6. Komisarz ma prawo podejmowania decyzji nadrzędnych w stosunku do rządu terytorialnego, jeśli taki zostanie powołany.
7. Informacja o każdej takiej decyzji musi być przekazana rządowi federalnemu w ciągu dziesięciu dni od jej powzięcia i może być uchylona w okresie dwóch lat od jej podjęcia.
8. Nadrzędność decyzji komisarza ograniczona jest do wszystkich spraw rządowych z wyłączeniem:
   1. wszelkich podatków, cel i obciążeń finansowych przekraczających sumy 100 dolarów
   2. spraw karnych regulowanych kodeksem karnym i innymi ustawami
   3. rozporządzania finansami publicznymi i terenami państwowymi.
9. Kodeks prawny i inne szczegółowe prawa regulujące życie w Terytoriach Północno-Zachodnich, w chwili wejścia w życie tej ustawy mają być zachowane.
10. Powołuje się Najwyższy Sąd Terytorialny:
    1. Sąd powinien składać się, z co najmniej jednego sędziego, mianowanego przez rząd federalny
    2. od sędziego wymaga się by był licencjonowany jako praktykujący prawnik co najmniej od dziesięciu lat, w którejkolwiek prowincji Kanady lub Terytorium Północno-Zachodnim.
    3. sędzia nie może sprawować jakiejkolwiek innej funkcji politycznej lub administracyjnej w czasie swojej kadencji.
11. Konstytucja Sądu Najwyższego Terytoriów Północno-Zachodnich ma być zaadaptowana dla nowego terytorium.
12. Posiedzenia sądów mają się odbywać zgodnie z rozporządzeniami rządu federalnego lub komisarza.
13. Rząd ma prawo mianować urzędników sądowych według swego uznania określając jednocześnie zakres ich obowiązków.
14. W chwili wejścia w życie tej ustawy sędzia sądu najwyższego Terytoriów Północno-Zachodnich, ma przejąć na siebie obowiązki sędziego sądu najwyższego Jukonu, do czasu zorganizowania odpowiedniej instytucji.
15. Procedura kryminalna ma być zgodna z definiowana przez odpowiednie ustawy uchwalone wcześniej w Kanadzie lub Terytoriom Północno-Zachodnim.
16. Komisarzowi, członkom rady, sędziom i komisarzom policji RCMP, przyznawane są odpowiednie uprawnienia wymuszania posłuszeństwu prawu oraz zachowaniu spokoju publicznego.
17. Tylko obywatele pochodzenia brytyjskiego (Kanadyjczycy) mogą być powoływani na sędziów przysięgłych.
18. Wszelkie areszty, wiezienia i miejsca odosobnienia maga być zarządzane tylko przez policję RCMP, armie, być pod nadzorem komisarza lub jego rady lub samorządu terytorialnego. Zatrzymane mogą w nim być osoby dopuszczające się przestępstw. O miejscu odosobnienia decyduje komisarz.
    1. Rząd federalny ma prawo decydować o zasadach działania i środkach dyscyplinarnych w terytorialnych miejscach odosobnienia.
19. Wszystkie osoby mające uprawnienia policyjne powinny być obeznane z zasadami medycyny sądowej.
20. Rząd federalny ma prawo mianowania osób praktykujących medycynę sądowa oraz innych osób związanych z utrzymywanie prawa i porządku w terytorium, oraz decydować o ich uposażeniu.
21. W przypadku śmierci komisarza najstarszy członek rady przejmuje jego obowiązki do czasu mianowania nowego komisarza.