Włoska wojna wyzwoleńcza
Z Wikipedii
Włoska wojna wyzwoleńcza wojna prowadona w latach 1859-1861, na terenie współczesnych pó Włoch, która doprowadziła do powstania tego państwa i zjednoczenia jego południowych i północnych prowincjii.
Powodem wybuchu wojny stały się dążenia piemonckiego ministra Cammillo Cavoura do zjednoczenia ziem włoskich z rządem sardyńsko-piemonckim. W roku 1859 Cavour spotkał się w Plomberes z cesarzem Francji Napoleonem III z którym ustalił szczegóły kampanii antyaustriackiej. Obaj sojusznicy wystosowali do Austrii ultimatum, które zostało odrzucone, po czym Austriacy wkroczyli na teren Piemontu.
W dwóch cięzkich bitwach pod Magentą i Solferino wojska austriackie poniosły jednak porażki i zmuszone zostały do wycofania się z Piemontu. 11 lipca 1859 r. obie strony zawarły rozejm w Willafranca w wyniku którego Austria zwróciła Piemontowi Lombardię. Ustalenia z Villafranca zostały ostatecznie zatwierdzone traktatem pokojowym w Zurychu.
Polityka Cavoura skłoniła generała republikańskiego Giuseppe Garibaldiego do dalszych działań zaczepnych skierowanych przeciwko Austrii. Siły Garibaldiego wspierane przez rząd sardyński i Anglię wylądowały na Sycylii, gdzie odebrały władzę Franciszkowi II z dynastii Bourbonów. Wkrótce jednak inicjatywę w procesie jednoczenie Włoch przejął ponownie Cavour, który zwrócił się przeciwko Garibaldiemu. Garibaldi zmuszony został do ustąpienia, zachował jednak w społeczeństwie swój wielki autorytet jako bohater narodowy. W roku 1861 jedynie tylko Państwo Kościelne oraz Wenecja pozostawały poza obszarem Włoch. Dopiero konflikty austriacko-pruski z 1866 r. oraz francusko-pruski 1871 r. spowodowały ostatecznie powrót tych terenów w granice państwa włoskiego.
