Wacław Milke

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wacław Milke (ur. 14 czerwca 1914 r. w Wyszogrodzie)

W 1946 założył Harcerski Zespół Pieśni i Tańca "Dzieci Płocka", który jest najstarszym zespołem dziecięcym w Polsce. Do chwili obecnej jest cały czas jego kierownikiem artystycznym.

Płocczanin roku 1975, Honorowy Wyszogrodzianin. Inicjator powstania Dzwonu Pokoju w Płocku oraz obchodzonych co roku Dni Historii Płocka.

WACŁAW MILKE

Wacław Milke urodził się 14 czerwca 1914 roku w Wyszogrodzie. W roku 1927 składa przyrzeczenie harcerskie, uzyskując kolejno stopnie młodzika, wywiadowcy, ćwika, a w roku 1937 – harcerza orlego. Od wczesnych lat dziecięcych przejawia nieprzeciętne zdolności artystyczne i organizacyjne. Już w szkole podstawowej jest organizatorem wielu uroczystości szkolnych i harcerskich. Później prowadzi drużynę harcerską i krąg starszoharcerski, a działalność ich wywiera duży wpływ na życie społeczno-kulturalne miasteczka. Jest organizatorem wielu obozów i biwaków harcerskich oraz wycieczek i pielgrzymek dla starszego społeczeństwa do Częstochowy, Gdyni itp. Prowadzi szeroką działalność charytatywną dla najbiedniejszych dzieci miasteczka, gdzie znajduje pomoc u okolicznego ziemiaństwa. Pracę zawodową podejmuje w Sądzie Grodzkim w Wyszogrodzie. Pracując w sądzie dokształca się zaocznie. W lipcu 1935 roku uczestniczy w Jubileuszowym Zlocie ZHP (z okazji 25-lecia powstania harcerstwa), któremu patronuje Prezydent RP – Ignacy Mościcki. W 1938 roku zostaje przeniesiony z Sądu Grodzkiego w Wyszogrodzie do Gąbina. Również w Gąbinie Wacław Milke rozwija szeroką pracę harcerską, organizuje Teatr Amatorski z dorosłymi obywatelami miasta. Wystawia m.in. widowiska: „Wesele Basi”, „Staropolskie Zapusty”. Objeżdża z programem okoliczne miasteczka i miasta. Drużyna harcerska rozwija szczególnie profil artystyczny. Jest wzorową drużyną w chorągwi, szybko rozrasta się i harcerstwo staje się bardzo popularne wśród dzieci i młodzieży. Zyskuje niezwykłą sympatię mieszkańców Gąbina. II wojna światowa zastaje Wacława Milke w Gąbinie. 2 września 1939 r. Sąd Grodzki zostaje ewakuowany do Garwolina. W listopadzie 1939 roku W. Milke powraca do Gąbina, gdzie ostrzeżony przez przyjaciół unika aresztowania i ukrywa się w Dobrzykowie w gospodarstwie Franciszka Swata. Włącza się w działalność patriotyczną, podtrzymując ducha narodu. Przenosi ulotki „Polska żyje”, jest łącznikiem wiadomości między Gąbinem i Wyszogrodem. Ostrzeżony powtórnie przed aresztowaniem przez Irenę Borysiak, ukrywa się w wioskach u gospodarzy. 13 kwietnia 1940 roku potajemnie odwiedza matkę w Gąbinie i tej nocy zostaje aresztowany przez Gestapo. 5 maja 1940 roku trafia do obozu koncentracyjnego Dahau, otrzymuje numer 8746. W sierpniu 1940 roku zostaje przeniesiony do Gusen, otrzymuje numer 6737, a następnie numer 44297. Początkowo pracuje w komandach „Steintreger”, „Steinwerke”, „Barakenbaum”. W oskarżeniu widnieje uzasadnienie „fanatyczny Polak, przywódca młodzieży harcerskiej, jego pobyt na wolności jest niebezpieczny”. W obozie Wacław Milke poznaje wielu wartościowych i życzliwych przyjaciół: profesora Kazimierza Gelinka z Płocka, dyrektora Polskiego Gimnazjum w Kwidzynie – Władysława Gębika, rektor Akademii Medycznej w Poznaniu – profesora Czesława Adamanisa, profesora Józefa Iwińskiego z Uniwersytetu Łódzki, wielu zacnych więźniów różnej narodowości. Wspólnie z nimi należy do Ruchu Oporu, któremu przewodniczy Władysław Gębik. W środowisku więźniów Wacław Milke zwany jest „Apostołem chleba”. Organizuje wspólnie z kolegami pracującymi w kuchni i magazynach żywność dla chorych i najbardziej potrzebujących pomocy. Jest organizatorem potajemnych uroczystości rocznicowych oraz wieczorów literackich, akcji „Żywego różańca”. Francuz Tedy Piat, współwięzień z obozu Gusen, tak go wspomina: „był on ze wszystkich więźniów różnych narodowości najbardziej znany i szanowany”. O działalności Wacława Milke pisał Władysław Gębik „Z diabłami na ty”, Stanisław Dobosiewicz „Samoobrona i konspiracja”, Włodzimierz Wnuk „Byłem z wami”. Po wyzwoleniu obozu Gusen przez wojsko amerykańskie, więźniowie francuscy przez Francuski Czerwony Krzyż zabierają Wacława Milke do Francji, gdzie leczy się w Avion. Po dwóch miesiącach stara się o powrót do Polski. W międzyczasie pracuje w ośrodkach Polonii francuskiej, jako instruktor kulturalno – oświatowy Związku Młodzieży „Grunwald” w Paryżu. Uczy środowiska polonijne obrzędów ludowych polskich, współpracuje z harcerstwem. Jest znanym działaczem wśród Polonii, szczególnie duży nacisk kładzie na pogłębienie przyjaźni polsko – francuskiej. We wrześniu 1946 roku wraca do Polski, do Płocka. Podziela trudy wszystkich wracających z zachodu, mimo to nie załamuje się. Otrzymuje pracę w Samorządzie Rzemiosła, gdzie przepracował zawodowo 30 lat. Dzięki niemu wśród rzemiosła płockiego rozwinęło się życie kulturalno – oświatowe. Zorganizował Chór Rzemiosła, Zespół Małych Form Artystycznych, przywrócił dawne obrzędy i ceremonie cechowe. Najwięcej serca i czasu poświęcił Harcerskiemu Zespołowi Pieśni i Tańca „Dzieci Płocka”. W roku 1946 w Małachowiance powołuje do życia Harcerską Drużynę Artystyczną, z której właśnie wywodzi się Zespół „Dzieci Płocka”. Amatorska praca artystyczna staje się pasją życia dh Wacława Milke. Zespół jako pierwszy w powojennej Polsce zaczyna szerzyć ideę regionalizmu. W czasie wakacji wraz z młodzieżą przemierza szlaki Kurpiowszczyzny zbierając stare pieśni i tańce ludowe. Często efektami pracy dzieli się z innymi Zespołami, jak np. nowopowstałym „Mazowszem”. Zespół Wacława Milke cieszy się dużym uznaniem twórcy Mazowsza Tadeusza Sygietyńskiego, czołowych choreografów i etnografów kraju. W początkowych latach działalności Zespołu opracowania muzyczne komponuje Faustyn Piasek – przyjaciel dh. Wacława. Pierwszym znaczącym sukcesem Zespołu jest zajęcie I –go miejsca na III Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Budapeszcie w roku 1949 oraz I miejsce na Festiwalu w Berlinie w 1951 roku. Zespół pod kierunkiem dh. Wacława Milke kilkanaście razy zdobywał czołowe miejsca w festiwalach i przeglądach krajowych oraz zagranicznych. Koncertował w wiejskich świetlicach i największych scenach Europy: Royal Albert Hall w Londynie, Operze Berlińskiej, Teatrze Wielkim w Warszawie. Ponad 50 razy wyjeżdżał zagranicę m.in. do Niemiec, Francji, Czech, Słowacji, Wielkiej Brytanii, Ukrainy, Rosji, Austrii, Belgii, Włoch, Węgier, Bułgarii, Luksemburga i Japonii. Przez Zespół przeszło ponad 6000 dziewcząt i chłopców miasta Płocka. Dzięki Wacławowi Milke setki dzieci i młodzieży mogło poznać piękno ojczystego kraju. Wacław Milke jest autorem scenariuszy wielkich, centralnych imprez np.: w 1960 roku na polach Grunwaldu z okazji 550 rocznicy bitwy. W widowisku tym, które przedstawiało 1000 – lat Państwa Polskiego, wzięło udział ponad 20000 osób. Oprócz pracy artystycznej, najważniejsza dla dh. Wacława jest praca wychowawcza, wielką zasługą jest wpajanie patriotyzmu i miłości do kultury ludowej. Osoby, które przebywały w Zespole są wrażliwe i gotowe do wszelkiej pomocy. Byli wychowankowie są zrzeszeni w Stowarzyszeniu HZPiT „Dzieci Płocka”. Wacław Milke jest bardzo zasłużonym obywatelem miasta Płocka – w roku 1975 został Płocczaninem Roku. Wacław Milke jest czynnym instruktorem harcerskim w stopniu harcmistrza, działa w Kole Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Obozów Koncentracyjnych. Jest również działaczem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci – w 1977 roku otrzymał Order Uśmiechu. Przez cały czas utrzymuje ścisły kontakt z płockimi szkołami, jest inicjatorem „Dzwonu Pokoju” i „Księgi Pokoju”, Dni Historii Płocka. Wielką zasługą dh. Wacława jest propagowanie kultury ludowej.

Dotychczasowe otrzymane nagrody oraz wyróżnienia i rok ich otrzymania:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 1983 r. • Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – 1994 r. • Zasłużony dla Kultury Polskiej – 1997 r. • Złoty Krzyż Zasługi – 1952 r. • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 1956 r. • Złota Odznaka za zasługi dla województwa warszawskiego – 1962 r. • Zasłużony Działacz Kultury – 1963 r. • Odznaka Tysiąclecia – 1966 r. • Krzyż za Zasługi dla ZHP – 1971 r. • Odznaka Grunwaldzka – 1971 r. • Medal Komisji Edukacji Narodowej – 1976 r. • Zasłużony Nauczyciel – 1976 r. • Zasłużony dla województwa płockiego – 1976 r. • Płocczanin Roku – 1976 r. • Odznaka „Przyjaciel Dziecka” – 1976 r. • Order Uśmiechu – 1977 r. • Medal PTTK – 1977 r. • Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej – 1978 r. • Medal za Zasługi dla Oświaty i Wychowania – 1986 r. • Srebrny Medal za Zasługi dla Obrońców Kraju – 1986 r. • Medal Zwycięstwa i Wolności – 1996 r. oraz wiele dyplomów, wyróżnień itp.