Weichbild
Z Wikipedii
Weichbild magdeburski (łac. Jus municipale magdeburgense) - pomocniczy spis praw, który razem z Zwierciadłem saskim kształtował całokształt życia prawnego w ramach prawa magdeburskiego, potocznie zwanego magdeburgią lub Saxonem. Prawo to mówiło o obywatelstwie miejskim, o założeniu miasta, o sądach w mieście, o radzie miejskiej, o administracji przestrzennej miasta, o długach i targach itp., dotyczyło więc tylko specyficznych stosunków prawnych panujących w mieście.
Weichbild powstał z połączenia "traktatu o ustroju sądowym" z "prawem ławniczym magdeburskim". Zbiór ten znany był w dwóch formach, "Wulgata" - wersja podstawowa używana głównie w Niemczech oraz "Układ Konrada z Opola" używany w Polsce i na Litwie.
[edytuj] Weichbild na ziemiach polskich
Weichbild wg. "Układu Konrada z Opola" na potrzeby polskie ogłosił pierwszy drukiem w języku łacińskim kanclerz wielki koronny Jan Łaski (Commune incliti Poloniae Regni privilegium, 1506) oraz krakowski pisarz miejski Mikołaj Jaskier (Ius municipalis Magdeburgensis liber vulgo Weichbild nuncupatus, 1535) uzupełniając go o komentarz oparty o prawo rzymskie. Król Zygmunt Stary nadał temu przekładowi moc obowiązującą. Tłumaczenie polskie po okresie polonizacji ludności niemieckiej ukazało się drukiem w 1581 oraz 1610 roku staraniem syndyka lwowskiego Pawła Szczerbca pt. Ius municipale, to jest prawo miejskie magdeburskie. Było pierwszym wiernym przekładem wersji łacińskiej. Od XVI wieku Weichbild stał się razem z Zwierciadłem saskim podstawą lokacji miejskich i wiejskich. Krakowski zbiór prawa (tzw. Ortyle) stały się najważniejszym źródłem poucznia o prawie magdeburskim w całej Europie środkowej, m.in. w Czechach, na Śląsku, Morawach i Saksonii.
Na ziemiach polskich prawo to obowiązywało w woj. krakowskim, sandomierskim, sieradzkim, kaliskim, poznańskim, podlaskim, lubelskim, bełskim, trockim, wileńskim, połockim, witebskim, smoleńskim, mścisławskim, nowogródzkim, brzesko-litewskim, kijowskim, bracławskim, podolskim i ruskim.
Prawo to zniesiono w Polsce po uchwaleniu Konstytucji 3 maja. Pod zaborem rosyjskim prawo to obowiązywało do roku 1835.
