Wiatraczek

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wiatraczek – zabawka z plastiku

Wiatraczek – bardzo mały wiatrak. Z racji swoich niewielkich rozmiarów wiatraczki nie znajdują praktycznego zastosowania w gospodarce jako źródła energii.

Wiatraczki mają zazwyczaj rozmiary od kilku do kilkudziesięciu centymetrów. Energia kinetyczna przekazywana im przez poruszające się powietrze zwykle wystarcza jedynie do poruszania samym wiatraczkiem.

Urządzenia tej wielkości są stosowane jako zabawki poruszające się na wietrze. Czasem wiatraczki stosuje się w przydomowych gospodarstwach do odstraszania szkodników. Ruch i hałas obracającego się wiatraczka skutecznie odstrasza niektóre ptaki. Najczęściej wiatraczki są wbite w ziemię i dzięki drganiom odstraszają jednocześnie krety. Wiatraczki są również stosowane jako urządzenia pomiarowe do mierzenia siły wiatru.

By zapewnić ciągłe obracanie się wiatraczka, niezależnie od kierunku wiatru, umieszcza się go w ten sposób, by mógł swobodnie obracać się w płaszczyźnie poziomej. Do tylnej części wiatraczka przytwierdza się pionowo (prostopadle do skrzydeł wiatraczka) płytkę z metalu lub innego tworzywa. Płytka musi być na tyle duża, by stawiała większy opór dla wiatru, niż śmigiełka wiatraczka. Dzięki temu, wiatraczek będzie się zawsze obracał tak, by wiatr wiał wzdłuż płytki, a prostopadle do skrzydeł.

Nietypowym praktycznym zastosowaniem wiatraczka było użycie go na samym początku XX wieku w fotografii jako elementu przysłaniającego środek obiektywu w celu zrównoważenia winietowania. Wiatraczek taki, napędzany podmuchem z gruszki gumowej, zastosowano w jednym z pierwszych superszerokokątnych obiektywów – silnie winietującym obiektywie Hypergon o kącie widzenia 140°, obliczonym w 1900 r. przez E. Hoega, a produkowanym przez firmę Görtz, a następnie Zeiss. Obiektyw ten pomimo otworu względnego 22:1 zalecany był do stosowania z jeszcze większą przesłoną 31:1, a mimo to winietowanie wymagało korekcji. Dokonywano jej właśnie za pomocą obracającego się wiatraczka o specjalnym kształcie skrzydełek, który w największym stopniu zaciemniał środek pola widzenia, a stosowany mógł być dlatego że przy tak małym świetle obiektywu czasy naświetlania były bardzo długie. Wiatraczek ten zastępował inne rozwiązanie – filtr szary z ciemniejszą częścią centralną.^[1]

Potocznie terminem wiatraczek określa się niepoprawnie małe wentylatory.