Wiersz toniczny
Z Wikipedii
Wiersz toniczny - wiersz, w którym występuje jednakowa liczba akcentów w każdym wersie, a równocześnie ich rozkład nie jest stały.
Na przykład w "Księdze ubogich" Jana Kasprowicza, w strofie:
Umiłowanie ty moje! (dwa zestroje akcentowe) Kształty nieomal dziecięce! (trzy zestroje akcentowe) Skroń dotąd nie pomarszczona (trzy zestroje akcentowe) Białe, wąziutkie ręce (trzy zestroje akcentowe)
Dzięki regularnemu układowi zestrojów akcentowych w poszczególnych wersach wybija się rytm, tempo muzyczne strofy.
Poeci, którzy stosowali wiersz toniczny, to m.in. Władysław Broniewski, Julian Tuwim, Kazimiera Iłłakowiczówna, Tadeusz Gajcy.