Wiesław Gąsiorek
Z Wikipedii
Wiesław Gąsiorek (ur. 13 stycznia 1936 w Poznaniu, zm. 4 lutego 2002), tenisista polski, wielokrotny mistrz Polski, reprezentant w Pucharze Davisa.
Treningi tenisowe rozpoczął w wieku 10 lat. W czasie aktywnej kariery zawodniczej bronił barw poznańskiej Warty, gdzie trenował pod kierunkiem Jana Stefańskiego i Józefa Piątka (w czasie odbywania służby wojskowej pod koniec lat 50. był zawodnikiem Olimpii Poznań). W 1950 został po raz pierwszy mistrzem Wielkopolski juniorów (tytułu tego skutecznie bronił kilka razy), w 1954 zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów w singlu i mistrzostwo w deblu. Po ukończeniu Technikum Budowy Taboru Kolejowego w Poznaniu podjął pracę w dziale kontroli technicznej Zakładów im. Cegielskiego.
W 1959 został po raz pierwszy mistrzem Polski w grze pojedynczej. W finale mistrzostw, rozgrywanych w Łodzi, pokonał dominującego w latach 50. w polskim tenisie Władysława Skoneckiego. Zdobył w tymże roku także tytuł mistrzowski w grze podwójnej (ze swoim trenerem Piątkiem). Sukces z 1959 zapoczątkował serię zwycięstw Gąsiorka, który był mistrzem Polski w grze pojedynczej nieprzerwanie do 1971 (12 tytułów). W tych latach zdobył również pięć tytułów mistrzowskich w deblu i cztery w mikście. Był ponadto kilkakrotnie mistrzem Polski w drużynie z zespołem Warty. Cztery razy triumfował w międzynarodowych mistrzostwach Polski (1960, 1966, 1967, 1968). Wygrywał liczne turnieje krajowe, m.in. pięć razy turniej o Puchar Ziemi Żywieckiej.
Uczestniczył także w turniejach na arenie międzynarodowej, w tym w imprezach wielkoszlemowych. Był dwukrotnie w IV rundzie mistrzostw Francji. W 1967 nie wykorzystał dwóch piłek meczowych w pojedynku o awans do ćwierćfinału tego turnieju z Australijczykiem Owenem Davidsonem. Wśród pokonanych przez niego graczy byli m.in. Pierre Darmon, Nicola Pietrangeli, Ion Tiriac. W 1970 w parze z Tadeuszem Nowickim zdobył mistrzostwo Europy amatorów w deblu.
W latach 1959-1972 bronił barw Polski w Pucharze Davisa. Bilans jego występów w tych rozgrywkach wynosi 25 zwycięstw i 24 porażki. Występował również w reprezentacji w halowym Pucharze Króla. W ramach tych ostatnich rozgrywek stał się współwłaścielem rekordu w liczbie rozegranych gemów - w 1967 przegrał z Anglikiem Rogerem Taylorem w Warszawie 27:29, 31:29, 4:6. W epoce przed wprowadzeniem tie-breaka tenisiści rozegrali - w spotkaniu do dwóch wygranych setów - 126 gemów, głównie dzięki szybkiej nawierzchni halowej, która utrudniała przełamanie serwisu.
Wiesław Gąsiorek był znany z pracowitości. Zawsze nienagannie przygotowany do walki pod względem kondycyjnym, regularny w uderzeniach, waleczny na korcie, spotykał się niekiedy z zarzutami, że jego tenis jest pozbawiony finezji i szczególnego talentu. Gąsiorka bronią przede wszystkim wyniki - jego dominacja na polskich kortach była niepodważalna, z dwunastu finałów mistrzostw Polski zaledwie jeden trwał pięć setów. Był tenisistą praworęcznym, bekhend grał jedną ręką.
Od lat 80. przebywał głównie w Niemczech, pracując jako trener w Saarbrücken. Zmarł w wieku 66 lat w lutym 2002.
Źródła:
- Mała encyklopedia sportu, tom I: A-K, Wydawnictwo "Sport i Turystyka", Warszawa 1984
- Hubert Kwinta, Walczył jak o życie, w: "Tenis", nr 65 z listopada 2003, str. 42-43
