Wojna żydowska (66-73)

Z Wikipedii

To jest artykuł z cyklu Historia Izraela

Starożytny Izrael Wojna żydowska (66-73) Powstanie Bar-Kochby Syjonizm Deklaracja Balfoura Wojny izraelsko-arabskie Wojna 1948-1949 Kryzys sueski 1956 r. Wojna sześciodniowa 1967 Wojna Jom Kippur 1973 Wojna libańska 1982-1985 Kryzys izraelsko-libański 2006 Konflikt izraelsko-palestyński Intifady Osiedla żydowskie Porozumienia z Oslo Inicjatywa genewska Wybory: 1981, 1984, 1988, 1992, 1996, 1999, 2003, 2006

Wojna żydowska (66-73 n.e.) rozpoczęła się w Jerozolimie od buntu ludności żydowskiej. Powstanie szybko rozprzestrzeniło się na znaczną część Palestyny. Do stłumienia powstania cesarz Neron wysłał Wespazjana, który spacyfikował opanowaną przez powstańców Galileę i ruszył na Jerozolimę. Działania wojenne przerwała jednak śmierć Nerona i wojna domowa, która po niej nastąpiła (zobacz: rok czterech cesarzy). Po zwycięstwie Wespazjana w wojnie domowej, kampanię przeciwko powstańcom wznowił jego syn - Tytus i w 70 roku zdobył Jerozolimę. Zakończyło to główne działania wojenne, ale jeszcze przez trzy lata powstańcy wytrwali w kilku twierdzach. Najdłużej - do 73 roku - bronili się w Masadzie.

• 66 n.e. - bitwa pod Gaboą
• 70 n.e. - oblężenie i zdobycie Jerozolimy przez Tytusa, zburzenie Świątyni Jerozolimskiej
• 73 n.e. - oblężenie i zdobycie Masady - ostatniego punktu oporu powstańców (krótko przed zdobyciem miasta przez Rzymian, 960 obrońców Masady popełniło zbiorowe samobójstwo).

[edytuj] Zobacz też

• powstanie żydowskie (66-73)

Relief z Łuku Tytusa: pochód z trofeami zdobytymi w Jerozolimie m.in menora ze zniszczonej świątyni Salomona