Wojna Franków z Longobardami

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wojna Franków z Longobardami 773-774.

Spis treści

1 Przyczyny wojny
2 Przekroczenie Alp
3 Oblężenie Pavii i Werony
4 Rezultat kampanii
5 Literatura

[edytuj] Przyczyny wojny

Po śmierci króla Pepina Krótkiego w roku 768, królestwo Franków podzielone zostało pomiedzy obu jego synów Karola i Karlomana. Wkrótce jednak bracia rozpoczeli rywalizację o władzę pomiędzy sobą. Poszukaując sprzymierzeńców do walki z Karlomanem, Karol porozumiał się z władcą Longobardów Dezyderiuszem. W tym celu poślubił jego córkę (prawdopodobnie Dezyderata), czym zawiązał polityczny sojusz.

Dnia 4 grudnia 771 r. w wieku zaledwie 20 lat, zmarł niespodziewanie Karloman. Jego obu synom z racji dziecięcego wieku, nie należała się władza w królestwie, dlatego też Karol zwietrzył swoją szansę ponownego zjednoczenia państwa. Wdowa pod Karlomanie Gerberga zabierając obu synów zbiegła pod opiekę Dezyderiusza do Pavii. Król Longobardów, pomimo że związany sojuszem z Karolem, nie był jednak zainteresowany zjednoczeniem państwa Franków.

Azyl dla Gerbergi i je synów został uznany przez Karola jako prowokacja. Sojusz z Dezyderiuszem po śmierci Karlomana, stracił wazność, dlatego po zaledwie roku małżeństwa Karol wygnał z kraju córkę władcy Longobardów. Pomimo, że czyn ten był jawnym ogłoszeniem wojny, w roku 772 nie doszło do żadnych działań militarnych. W międzyczasie Dezyderiusz starał się w lutym 772 r. na swoją stronę przeciągnąć nowo wybranego papieża Hadriana I. Celem Dezyderiusza stało się odtąd opnaowanie tronu królestwa Franków.

Papież Hadrian I odmówił jednak Dezyderiuszowi wsparcia. Jego poprzednicy całe lata toczyli spory z Longobardami o tereny północnej i środkowj Italii. Król Longobardów niezadowolony z decyzji papieskiej rozpoczął działania zbrojne, zajmując obszary Italii i bezposrednio zagrażając Rzymowi. Papież zwrócił się o pomoc do Karola, którego próby rokowań, za każdym razem odrzucane były przez Dezyderiusza. Władca Franków postanowił działać zbrojnie.

[edytuj] Przekroczenie Alp

Latem roku 773 armia Franków zebrała się w Genewie. Tutaj Karol podzielił swoje siły na dwa oddziały. Pierwszy osobiście poprowadził traktem Route Chambery-Modane-Mont Cenis, drugi dowodzony przez jego wuja Bernarda ruszył drogą Route Martigny-Aosta-Ivrea. Oba korpusy rozpoczeły przekraczanie masywu alpejskiego.

W pobliżu miejscowosci Susa po włoskiej stronie Alp, obie armie ponownie się połączyły. Na południe od nich, znajdował się wąwóz, gdzie Dezyderiusz ze swoimi wojskami zamierzał zwabić armię Franków. Atak w tym miejscu był bardzo trudny, w związku z czym Karol ponownie spróbował nieudanej jednak pertraktacji z Longobardami.

Legenda głosi, że nocą do obozu Franków miał przybyć jeden z grajków longobardzkich, który wskazał Karolowi nieznany górski trakt wychodzący na tyły armii longobardzkiej. W zamian za pomoc zażądał obdarowaniem go takim obszarem ziemii, na którym słychać byłoby dzwięk jego rogu. Karol zgodził się, po czym nakazał grajkowi zadąć w róg z okolicznej góry w kierunku otaczających ją dolin. Później, grajek pytał napotkanych ludzi, czy słyszeli jego róg. Tereny gdzie go słyszano, miały stać sie własnością longobardczyka. Hiostoria ta, mimo że przyjmowana z rezerwą przez historyków pojawia sie m.in. w kronice klasztoru Novalsea. Wątpliwości budzi też miejsce połączenia się obu armii frankońskich.

Karol juz podczas pobytu w Genewie wiedział o koncentracji sił Dezyderiusza. Podobnie było w przypadku króla Aisthulfa w roku 756, gdy ojciec Karola Pepin pociągnął przeciwko Longobardom. Dlatego właśnie z tego powodu władca Franków podzielił swoja armię. z których jedna miała za zadanie obejść wroga. Ostatnie próby rokowań, umożliwiły Bernardowi niespodziewane wyjście na tyły Longobardów. Niezależnie czy była to udana akcja Bernarda, czy też pomoc grajka longobardów, armii Karola udało się przejśc na tyły Dezyderiusza. Ten widząc swoje trudne połozenie, nakazał swoim wojskom odwrót. Longobardowie wpadli w panikę i pośpiesznie rozpoczęli ucieczkę w kierunku doliny Po. Frankowie podjęli pościg. Po dotarciu do Pavii, Dezyderiusz zdecydowął się schronić za murami miasta. Jego syn Adelchis wraz z wdową po Karlomanie Gerbergą zbiegł tymczasem do Werony.

[edytuj] Oblężenie Pavii i Werony

Przekraczając Alpy, wojska Franków zmuszone były zrezygnować z zabrania machin oblężniczych. Chcąc jednak zakończyć rozpoczetą wojnę Karol musiał zdonyć oblegane miasta. Jesienią 773 r. rozpoczęło się oblężenie Pavii, której obrońców zamierzano wziąć głodem. Oblężenie aż do grudnia tego roku, nie przynosło jednak efektów, co zmusiło po raz pierwszy Karola do spędzenia świąt poza ojczyzną.

Drugi oddział frankoński tymczasem oblegał Weronę. Pomimo, że miasto miało jedne z najlepszych umocnień w cesarstwie, Gerberga zdecydowała się oddać w ręce Franków. Adelchisowi tymczasem udało się zbiec i okrężnymi drogami dotrzeć do Konstantynopola. Prawdopodobnie jednak Gerberga została wydana Frankom przez samego Adelchisa. Co się stało z synami Gerbergi, nie wiadomo.

W kwietniu 774 r. po połrocznym nieudanym oblężeniu Pavii, Karol z częścią swojej armii, pociagnął do Rzymu. Przyjęty przez papieża Hadriana, Karol odnowił z nim sojusz. Pod koniec miesiąca wrócił znowu do obleganej Pavii, której obrońcy coraz bardziej dziesiątkowani byli głodem i chorobami. Dnia 4 czerwca po 9 miesiącach oblężenia miasto skapitulowało a Dezyderiusz oddał się do niewoli.

[edytuj] Rezultat kampanii

Już dzień po zdobyciu miasta, Karol przyjął tytuł Króla Longobardów. Dezyderiusza natomiast odesłano do jednego z klasztorów frankońskich. Jego syn Adelchis, co prawda mógł powrócić z Bizancjum, nie pełnił jednak przez kilka najblizszych lat, żadnej większej roli politycznej. Na zarządców nowo zdobytych ziem, Karol powołał szlachtę frankońską, burgundzką i alemańską. Karol jako rex Francorum et Langobardorum (Król Franków i Longobardów) rozpoczał panowanie nad całą Europą zachodnią (za wyjątkiem półwyspu Iberyjskiego zajmowanego przez Maurów).