Wojna francusko-austriacka
Z Wikipedii
Wojna francusko-austriacka toczyła się w 1859 pomiędzy II Cesarstwem Francuskim i Królestwem Piemontu i Sardynii, a Cesarstwem Austriackim. Znana jest także jako druga wojna o niepodległość Włoch.
W roku 1859 stojący na czele rządu piemonckiego Camillo Cavour zamierzał wypowiedzeć wojnę Austrii oraz na czele sardyńsko-piemonckiej koalicji doprowadzić do niepodległości Włoch.
Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on Napoleona III. Obaj monarchowie sprzymierzyli się w czerwcu 1858 r. w miejscowości Plombieres uzgadniając wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem sardyńsko-piemonckim, królestwa środkowych Włoch i Mediolanu oraz Sycylii. Pieczę nad całym państwem miał sprawować papież. Francuzom przypaść miała Nicea i Sabaudia. Cavour wystosował apel do mniejszych miast o przyłączenie się do sojuszu sardyńsko-piemonckiego.
W odpowiedzi Austriacy wystosowali przeciwko obu księstwom ultimatum, odrzucone przez Włochów, wobec czego Austriacy wypowiedzieli Piemontowi wojnę. Dnia 23 kwietnia 1859 wojska austriackie przekroczyły granicę z Piemontem. W dwóch wielkich bitwach pod Magentą 4 czerwca 1859 oraz Solferino 24 czerwca 1859 Austriacy ponieśli klęskę co zmusiło ich do przyjęcia zawieszenia broni w Villafranca w dniu 11 lipca 1859 r.
W wyniku zawartego porozumienia Austria zrzekła się pretensji do Lombardii, zatrzymując jednak Wenecję. Zawarty 10 listopada układ pokojowy w Zurichu potwierdził zawarte w Villafranca ustalenia.
