Wunderwaffe

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się odnośnie jakich informacji pojawiły się wątpliwości.
Wstawiając szablon dodaj informację o tej stronie na Wikipedia:Strony wymagające weryfikacji.

Die Wunderwaffe (niem. "cudowna broń") - wyrażenie, które zostało sformułowane przez propagandę hitlerowską w Niemczech w okresie II wojny światowej. Oznaczało zaawansowaną technologicznie tajną broń o wielkiej sile, która będzie w stanie przechylić szalę zwycięstwa na stronę przegrywającej na wszystkich frontach III Rzeszy.

Pojęcie Wunderwaffe było w większym stopniu chwytem propagandowym, niż realnym projektem - nigdy nie doszło do jej wdrożenia w kształcie oficjalnie zapowiadanym, zrealizowano praktycznie tylko nieliczne projekty.

Opinie, co mogłoby się kryć pod określeniem Wunderwaffe są rozmaite:

[edytuj] Projekty zrealizowane

• Bomby latające V1, rakiety V2 i działo miotające V3 albo ich następcy.
• Rakietowy samolot myśliwski Messerschmitt Me 163 Komet, napędzany silnikiem rakietowym - jedyny projekt broni typu Wunderwaffe który został zastosowany praktycznie na polu walki, jednak z wątpliwym efektem wojskowym (duża awaryjność i stosunkowo niska skuteczność).

[edytuj] Projekty eksperymentalne

• Broń jądrowa - niemieckie nadzieje na skonstruowanie typu broni związane były z noblistą i fizykiem Wernerem Heisenbergiem i jego współpracownikami (Kurt Diebner, Erich Bagge, Otto Haxer, Karl Witzel i Wilhelm Rein). Mimo pewnych postępów, program nie miał jednak szans na realizację - głównie z powodu braku znacznego finansowania badań przez państwo oraz bazy naukowo-technicznej (kadra, ośrodki eksperymentalne, brak wystarczającej ilości materiałów rozszczepialnych). W porównaniu do zaawansowania amerykańskiego projektu Manhattan w 1945, niemiecki program atomowy znajdował się ok. roku 1942.
• Samolot pionowego startu Focke-Wulf Fw Triebflugel skonstruowany w układzie latającego śmigła o zmiennej geometrii (na końcu łopat umieszczonego z przodu samolotu śmigła znajdowały się miniaturowe silniki odrzutowe nadające mu ruch rotacyjny), napędzany silnikiem strumieniowym o ciągu wektorowanym.
• Samolot turbootrzutowy Horten Ho 229 (Gotha Go 229), skonstruowany w układzie latającego skrzydła - projekt niezrealizowany w wyniku braku odpowiednich materiałów konstrukcyjnych (brak odpowiedniej jakośći i wytrzymałości).
• Samolot przechwytujący skonstruowany w systemie VTOL Heinkel Wespe - połączenie konstrukcji helikoptera i pocisku rakietowego, napęd w postaci silnika tłokowego, samolot miał startować bez użycia lotniska z ukrytej lokalizacji i błyskawicznie przechwytywać obce samoloty.
• Rakietowy system przeciwlotniczy EMW Wasserfall R 101, złożony z kierowanych pocisków typu ziemia-powietrze, zbudownych na bazie miniaturowych wersji rakiet V-2. Pierwsze próbne wystrzelenie pocisku nastąpiło 29 lutego 1944 w ośrodku w Peenemünde, dokonano w sumie 35 testowych startów. Planowano seryjną produkcję pocisków w nowej podziemnej fabryce w Bleicherode, której w skutek klęski III Rzeszy w 1945 nie wybudowano.
• Myśliwiec odrzutowy napędzany pyłem węglowym Lippisch P-13, konstrukcji Alexandra Lippischa. Samolot według projektu mógł przelecieć 45 minut na 800 kg węgla ze zmienną prędkością od 850 km/h do 1250 km/h.
• Bombowiec strategiczny Amerika Bomber, projekt dotyczył skonstruowania samolotu w celu rażenia celów w skali globalnej, w szczególności na terenie USA - niezrealizowany praktycznie w pierwotnych założeniach, z powodu braku technologii umożliwiającej wytworzenie silników odrzutowych bądź tłokowych o odpowiedniej wydajności. Wykonano zaledwie dwa prototypy będące przeróbkami samolotów bombowych Junkers Ju 290 i Messerschmitt Me 264. Według konstruktorów, jeden z nich wykonał na początku 1944 testowy lot z atlantyckiego wybrzeża Francji, z lotniska w Mont-de-Marsan, i dotarł na odległość 20 km od Nowego Jorku - jednak współcześnie jest to poddawane pod wątpliwość.
• Rakieta balistyczna A9/A10 konstrukcji Wernera von Brauna. Projekt balistycznej rakiety międzykontynentalnej A10 był pierwszym tego typu na świecie, umożliwiał on osiągnięcie celów w odległości do 4 800 km w czasie 45 minut. Rakieta miała osiągać pułap 24 km i zawierać w głowicy bojowej 1 000 kg amatolu. A10 nigdy nie została zbudowana, pozostając w fazie projektowania. Zbudowano jedynie testowe stanowisko startowe nr 7 (niem. Prüfstand VII) na poligonie rakietowym w Peenemünde, poważnie uszkodzone podczas alianckiego nalotu bombowego w sierpniu 1944, a po wojnie rozmontowane i wywiezione przez Rosjan do ZSRR.
• Załogowa wersja pocisku V1, Fieseler Fi 103R Reichenberg IV, mająca służyć do ataków samobójczych na samoloty aliantów i wybrane cele. Program lotów samobójczych Selbstopfermänner planowano wdrożyć pod koniec wojny w 1945. Oficjalnie niemieckie władze wojskowe używały eufemizmu "taranowanie", jednakże możliwości wydostania się pilota z rakiety były praktycznie żadne, z uwagi na dużą prędkość oraz fakt iż osłona kabiny znajdowała się tuż pod wlotem silnika odrzutowego dodatkowo odchylając się jedynie o 45 stopni, co uniemożliwiało szybkie opuszczenie kabiny przez pilota i wylądowanie na spadochronie. Ogółem przeszkolono 70 pilotów i wyprodukowano 175 maszyn Fieseler Fi 103R Reichenberg IV, nigdy jednak nie doszło do praktycznego ich zastosowania na polu walki. Piloci przeszkoleni w programie Selbstopfermänner bywali porównywani do japońskich kamikadze. Sam pocisk Fieseler Fi 103R Reichenberg IV był niemalże identyczny jak japoński Yakosuka MXY7 Okha, używany przez japońskich pilotów-samobójców, z tą różnicą iż kabina japońskiego pilota była zaśrubowywana uniemożliwiając opuszczenie pocisku w trakcie lotu, natomiast kabina w niemieckim pocisku dawała teoretyczną szansę na ucieczkę, choć w praktyce niewykonalną.

[edytuj] Kontrowersje

Istnieją nie potwierdzone relacje i doniesienia mówiące o innych eksperymentalnych projektach rzekomo mających znajdować się w fazie testów, będących często tematem literatury fantastycznonaukowej, brak jednak dokumentów i rzetelnej literatury źródłowej aby uznać je za prawdziwe (np. z uwagi na nikłe zaawansownie niemieckiego programu atomowego):

• Rzekome pojazdy latające wyprzedzające swoją epokę. Miały one wyglądać podobnie do stereotypowego UFO. Pojazdy działać miały dzięki energii nuklearnej i latać z użyciem silnika antygrawitacyjnego (konstrukcja wysokości ok. 2 m), opartego na "głównej części" zwanej dzwonem (die Glocke). Za bazę produkcyjno-startową dla "spodków" miał służyć kompleks Riese znajdujący się w Górach Sowich w Polsce.

[edytuj] Trivia

Współcześnie mianem Wunderwaffe określa się ukryty atut, który może zapewnić zwycięstwo.

[edytuj] Linki zewnętrzne

Fantastycznonaukowe teorie dotyczące Wunderwaffe:

• Nowa Szwabia i projekt Chronos
• Organizacja Vril i Thule
• Haunebu- tajemnice III Rzeszy- UFO