Wzniosłość
Z Wikipedii
W estetyce wzniosłość (z łaciny sublimis (pod belką progową, wysoki, podniesiony)) jest cechą wielkości fizycznej, wartości moralnej, intelektualnej, metafizycznej lub artystycznej. Pojęcie to szczególnie odnosi się do wielkości, z którą nic innego nie można porównać, znajdującej się poza możliwością obliczenia, zmierzania lub naśladowania. Wzniosłość często odnosi się do natury i jej bezkresu.
Pierwszym stadium wzniosłości jest traktat „O wzniosłości” przypisywany Longinusowi, dla którego twórczość artystyczna jest umiejętnością metaforyzowania. Aż do XVIII wieku wzniosłość była terminem stosowanym głównie w krytyce literackiej. Edmund Burke i Immanuel Kant w niezależnie powstających tekstach odróżnili wzniosłość od piękna.
Wzniosłość, jako zagadnienie estetyczne, wzbudzała największe zainteresowanie w okresie modernizmu. Współcześnie jest pojęciem lansowanym przez Jean-Francois Lyotarda, dla którego wartość wzniosłości jako narzędzia pojęciowego polega na tym, że prowadzi rozum ludzki do sprzeczności, ujawniając w ten sposób granice naszych władz poznawczych oraz wielorakość i nieokreśloność współczesnego świata.
