Zajączków (województwo świętokrzyskie)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Zajączków
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	kielecki
Gmina	Piekoszów
Położenie	50° 51' 22'' N 20° 20' 59'' E
Liczba mieszkańców • liczba ludności	900
Strefa numeracyjna (do 2005)	41
Tablice rejestracyjne	TKI
Położenie na mapie Polski Zajączków

Zajączków – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Piekoszów.

W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa kieleckiego.

Przez wieś przechodzi żółty szlak turystyczny z Wiernej Rzeki do Chęcin oraz niebieska ścieżka rowerowa do Piekoszowa.

[edytuj] Historia

Zajączków to miejscowość o najstarszym rodowodzie w Gminie Piekoszów. Już w roku 1306 późniejszy król Władysław Łokietek obdarował biskupa krakowskiego Jana Muskatę zamkiem chęcińskim i 11 wsiami - m.in. Zajączkowem. W 1554 r. król Zygmunt August wydzielił Zajączków (królewską wieś) ze starostwa Chęcińskiego, a także Wesołą, Miedziankę i Gałęzice, i utworzył z nich dzierżawę, przekazując ją Hieronimowi Szafrańcowi, a potem jego synom Piotrowi i Janowi. W XVIII wieku dzierżawa Zajączków była w rękach Marianny Ewy Męcińskiej Małachowskiej, żony Mikołaja, a od roku 1789 następcą został książę Stanisław Poniatowski, podskarbi wielki Wielkiego Księstwa Litewskiego - ojciec króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

W Zajączkowie, w drodze z Chęcin do Małogoszcza, stacjonował oddział Czengierego, przed pamiętną bitwą. Zwłoka ta umożliwiła wymknięcie oddziałów Langiewicza z okrążenia. W roku 1914 po rzece Łośnej przebiegał front, w Zajączkowie zaś stacjonowały wojska rosyjskie. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Zajączków był aż do 1972 roku siedzibą gminy, do której należały również wsie: Wesoła, Lesica i Gałęzice.

[edytuj] Zabytki

Drewniany dom nr 36 z końca XIX wieku.
Młyn na Wiernej Rzece koło Rudy i Zajączkowa. Wybudowano go na spiętrzeniu usypanym z żużla. W XV wieku pracowała tu dymarka o wytopie ciągłym, gdzie miechy poruszało koło wodne, a w piecu przetapiano okoliczną rudę darniową. Sprowadzeni kopacze, czyli rudnicy wybudowali istniejącą dotąd wioskę Kopaniny. Historyk Jan Długosz odnotował pod rokiem 1440, że zajączkowska "fabrica ferrari" uposażona była w grunt orny. Dymarka pracowała 150 lat do wyczerpania wystąpień rudy. Na likwidację zakładu wyraził zgodę król Zygmunt August i miało to miejsce w 1554 roku. Stąd nazwa wymienionej miejscowości Ruda.