Zbigniew Domino
Z Wikipedii
Zbigniew Domino, (ur. 21 grudnia 1929 roku w Kielnarowej), prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej w czasach stalinizmu, pułkownik LWP, pisarz polski.
W 1950 mianowany oficerem śledczym Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Poznaniu. Później oddelegowany do pracy w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej, prokurator NPW do specjalnych poruczeń w latach 1956-1959. W latach 1959-1963 pracownik prokuratur Marynarki Wojennej. W 1967 mianowany szefem Wydziału ds. Szczególnej Wagi NPW, później awansowany na szefa Oddziału V NPW ds. Zleconych. Prokurator Wojskowej Prokuratury Garnizonowej w Rzeszowie, w latach 1973-1975 oficer do zleceń specjalnych Głównego Zarządu Politycznego LWP.
Prozaik, reportażysta, autor powieści, zbiorów opowiadań. Jego książki przetłumaczono na ukraiński, rosyjski, francuski, bułgarski, słowacki, białoruski, kazachski, gruziński. Laureat m.in. Nagrody Literackiej im. Władysława St. Reymonta, Literackiej Nagrody Ukraińskiej Fundacji Kultury im. Wladimira Winiczenki.
Członek Związku Literatów Polskich
Mieszka w Rzeszowie.
[edytuj] Twórczość
- Błędne ognie
- Brama niebiańskiego spokoju
- Bukowa polana
- Młode ciemności (1969)
- Cedrowe orzechy: Opowiadania syberyjskie (1974)
- Czas do domu chłopaki
- Noc na kwaterze
- Notatki spod błękitnej flagi
- Psy
- Pszenicznowłosa
- Sztorm (1975)
- Wicher szalejący
- Za rok, za dzień (1981)
- Syberiada polska (2001)
- Czas kukułczych gniazd (2004)
