Hebel rassisch!

Us der alemannische Wikipedia, der freie Dialäkt-Enzyklopedy

Hebel rassisch! isch e Gedicht vum Hermann Burte, wu ner am 25. März 1939 z Muulburg vordrait het; vereffentligt ischs im Markgräfler Jahrbuch 1940/41 un in dr Gedichtsammlung „Die Seele des Maien“ (1953 un 1982). S bstoht üs 252 Ziilte (9 mol 7 Viärziiler). Bim Abdruck in dr „Seele des Maien“ isch e Siibenerblock ewäg gfalle (inhaltlig unwesentlig).

In däm Gedicht nimmt dr Burte – vordergrindig – dr alemannisch Dichterfirscht Johann Peter Hebel gege bstimmti Zitgnosse in Schutz:

Bis hüt hets gulte wie ne Gsetz:

Der Hebel isch as Dichter: klassisch!

Jo, mustergültig! – Aber jetz,

Do mustere sie dä Hebel: rassisch!

Gar sunderbari Geister gits,

Grad unter dene Professore,

Wo Auge hän wie gchochti Schnitz

Un e Verstand zuem Flecklig bohre.

Ein schribt, der Hebel haig, wie schad,

Im Bluet en Ilauf, dä seig: ostisch!

Un selb isch bime Dichter grad,

Was d’Essigmuetere für der Moscht isch!

Das offe Gmüet, dä bscheide Sinn,

Sy Freud am Chlyne, s’ gmüetlig Wese,

Sy waich mild Härz, do stäck das drin,

do düeg sy ostisch Erbdail jäse!

Un will der Pfarrer Hebel halt

E milde Ma im Dienscht am Wort isch,

Un het kei Freud an Champf und Gwalt

So heißts: er seig au gar nit nordisch!

Churzum, sie wännen abedhue

Un us em Dichterhimmel schaffe –

Und bruuche schlauerwis derzue

Die neui Lehr vo dene Rasse.

Drno sait dr Dichter:

Es isch e gwaltigs Dings, die Raß,

Das glängt bis in die fiinste Falte,

Und cha vo Grund uf wiise, was

Im Mensch inn wirke duet un walte.

Es isch e wichtigs Dings, das Bluet,

Erlebt, erwiese und erfahre,

Sy arisch Bluet, sy Ahneguet

Das mueß en Aechte treu biwahre!

D negscht Strof isch noch em Griäg abgänderet wore:

1939:

Mir Dütschi stoßen Alli us,

Wo nit in euser Wese ghöre

Und wo im Hirni Härz und Hus

Im dütsche Bluet dr Wandel störe!

1953:

Me sott e Gfüehl ha für so Züg,

Wo nit ins aige Wese ghöre

Un wo wie offebari Lüg

Aim ’s agibore Wachstum störe!

D Burte git drno zue, ass es d „rein Rass“ gar nit git un dass Geischt un Seel dr fleischlige Eigeschafte vume Mänsch entgege stehn:

E Mensch vo urig rainer Rass

Isch hütigsdags gwiß chaibeselte:

's Bluet het sy Weg gno und isch naß

Vo Römer, Wältsche, Hunne, Kelte ...

E Mensch het jo nit numme Hoor

Und Auge, Schädel, Liib und Glieder -

Au Geist und Seel chunnt öbbe vor,

die zelle mit un stöhn derwider.

Villicht isch Ain vo Hoore bruun

Und hochbockblondblau nordisch geistig!

Un Ais goht über jede Luun

vo der Naduur, und selb isch: d’Leistig!

Drno macht dr Burte sich in mehre Strofe luschtig iber „d Weisheit vo so Rasserichter“, wo no dr Hoorfarb gehen à la:

Es stigt der goldig edel Wy

Am End jo au us dunkle Schübel:

Und gstöhndets numme ehrlig ii:

S git leider Gott au blondi Dübel!

(E Dubel isch enne, wu bled isch.)

D „Rass“ findet sich, fir dr Burte, im Geischt un in dr Seel:

Me mueß e Mensch, as wie ne Buech,

Au zwüsche syne Ziilete lese:

Und wenn sy Rass witt finde, suech

In Geischt und Seel, im diefste Wese.

(...)

Die besti Rass, die heißt: Schenie!

Der Blitz im Bluet vo große Meistre!

Dr Hermann Burte goht mit däm Gedicht wit iber dr Alass, iber dr Verteidigung vum Hebel, nüs. Er entwicklet mit em Vokabular vum Nationalsozialismus e Asicht vu „Rass“, wu so zimli s Gegedeil vu dr Asicht vu dr Nazi isch. Zwar operiärt dr Burte aü in däm Text mit Begriff, wu uns hit befrämdlig sin. E anderi Megligkeit, effentlig iber d „Rass“ oder zum Rassisimus, wu gherrscht het, ebis z sage, ass wiä mit NS-Vokalbular, hets zu sällere Zit aber nit gä. Un dr Burte isch aü sälber in däre Begriffligkeit befange gsii. Des Vokabular isch nämlig nit vu dr Nazi erfunde wore, s isch scho lang vor em Erschte Wältkriäg vun ere „völkische“ Bewegung verbreitet wore. Nit alli, wu mit glichem Wortschatz iber s Nämlig schwätze, meine aü s Glich.