Nemanjići
Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije
Nemanjići su srpska vladarska dinastija u srednjem vijeku. Nemanjići su upravljali Raškom i Srbijom u periodu 1180 - 1371.
Ime dinastije potječe od osnivača raškog velikog župana Stefana Nemanje (1170 - 1196). Četvorica Zavidinih sinova (Tihomir, Miroslav, Stracimir i Nemanja) upravljali su Raškom kao bizantski vazali. Samostalnost raškoj državi donio je Stefan Nemanja 1180. On je proširio Rašku na područje između Zapadne i Južne Morave, Vranja, Kosova i Metohije, Zete i sjeverne Arbanije. Njegov nasljednik Stefan Nemanjić (Prvovjenčani) (1196 - 1227) uzdigao je Rašku na rang kraljevine 1217. Najmlađi sin Nemanje Rastko Nemanjić (Sava) izvojevao je samostalnost, autokefalnost, srpske crkve i bio prvi srpski arhiepiskop.
Sinovi Stefana Prvovjenčanog Radoslav (1227 - 1234) i Vladislav (1234 - 1243) bili su bugarski i epirski vazali. Najmlađi sin kralj Uroš I 1243 - 1276) oslobodio se stranog utjecaja. Dragutin je kratko vladao 1276-1282). Pod kraljem Milutinom (1282 - 1321) Raška se proširila na Povardarje. Stafan Dečanski je vladao (1321 - 1331).
Kralj Dušan (1331 - 1345, car (1346 - 1355) je proširio državu od Dunava do Korintskog zaljeva. Srpska država uzdignuta je na rang carstva 1346., a arhiepiskopija na rang patrijaršije. Car Srba i Grka Stefan Dušan donio je zakonik za svoju državu (Dušanov zakonik). Srpska srednjovjekovna država bila je na vrhuncu svoga razvoja.
Poslije smrti cara Dušana počinje da slabi i da se raspada Srpsko carstvo. Posljednji vladar iz loze Nemanjića, nesposobni car Uroš I (1355 – 1371) nije uspio da očuva carstvo. U srpskoj historiji zapačinje period vladavine pojedinih oblasnih gospodara, što će potrajati do stvaranja Despotovine 1402 u doba despota Stefana Lazarevića.
