Radioaktivnost
Sa Wikipedije, slobodne enciklopedije
 |
Odjeljak isključivo posvećen fizici |
1896. godine je Henri Bekerel (Henri Becquerel), francuski fizičar, radio na jedinjenjima koja sadrže element uran. Na njegovo iznenađenje, otkrio je da na fotografskoj ploči, koja treba da štiti od svjetlosti, ostaju neki magloviti tragovi, kada se ova uranova jedinjenja nalaze u blizini ploče, čak i kad je ona uvijena u crni prekrivač. Ova zamagljenje su nagovještavala da neka vrsta zračenja prolazi kroz ploču. Nekoliko materijala različitih od urana su, također, emitirali ove prodorne zrake. Materijali koji emitiraju ovu vrstu radijacije su označeni kao radioaktivni i prolaze kroz fazu koja se zove radioaktivno raspadanje.
1899. Ernest Ruterford (Ernest Rutherford) je otkrio da uranova jedinjenja proizvode tri različite vrste radijacije. Odvojio je radijacije prema njihovim prodornim sposobnostima i nazvao ih prema prva tri slova grčkog alfabeta: alfa, beta i gama radijacija.
A-zračenje se može zaustaviti listom papira. Ruterford je kasnije pokazao da je alfa-čestica, u stvari, jezgra atoma helija, 4He.
Beta čestice su kasnije identificirane kao elektroni velikih brzina. Šest milimetara aluminija je potrebno da bi se zaustavila većina beta-čestica. Nekoliko milimetara olova je potrebno da bi se zaustavile gama-zrake, za koje je utvrđeno da su fotoni, velike energije.
Alfa-čestice i gama-zrake se emitiraju sa specifičnom energijom koja zavisi od radioaktivnosti izotopa. Beta-čestice, međutim, se emitiraju zajedno sa neprekidnom energijom, od 0 do maksimalne, koju odobrava određeni izotop.
