Διοικητικό Δίκαιο
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το διοικητικό δίκαιο είναι το σύστημα των κανόνων βάσει των οποίων ρυθμίζονται η οργάνωση και η βάση της Δημόσιας Διοίκησης, ιδίως ως φορέα δημοσίας εξουσίας, και οι μεταξύ αυτής και των διοικουμένων έννομες σχέσεις.
Αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ιδίως μετά την λειτουργία του Συμβουλίου της Επικρατείας το 1929, η νομολογία του οποίου διέπλασε τις γενικές αρχές του κλάδου και διαμόρφωσε αυτοτελώς την έννοια της αρχής της νομιμότητας.
Το διοικητικό Δίκαιο εμφανίζει ιδιομορφία ως προς τις πηγές του διότι
- Υπάρχουν διάσπαρτοι πολυπληθείς κανόνες διοικητικής νομοθεσίας χώρις κωδικοποίηση σε ενιαία κείμενα
- Το περιεχόμενο των διοικητικών νόμων είναι πολυσχιδές και πολύπλοκο
- Η νομοθεσία είναι ιδιαιτέρως ευμετάβλητη σε πολύ μικρά χρονικά διάστηματα
- Πολλά όργανα έχουν τις ίδιες αρμοδιότητες
- Η φύση των κανόνων του είναι κανονιστική
- Ο χαρακτήρας είναι υπερεθνικός με διεθνή ομοιομορφία
[Επεξεργασία] Βασικές αρχές του διοικητικού δικαίου
- Αρχή της Νομιμότητας
- Αρχή της προστασίας του Δημοσίου Συμφέροντος
- Αρχή της επικουρικότητας του Κράτους
- Αρχή της αποτελεσματικότητας Διοικητικής Δράσης
- Αρχή της συνέχειας των Οργάνων
- Αρχή της ακρόασης του Διοικουμένου πριν την λήψη δυσμενούς απόφασης
- Αρχή της καλής πίστης ή προστατευόμενης εμπιστοσύνης, ασφάλειας Δικαίου
- Αρχή της αναλογικότητας σκοπού και μέσου
- Αρχή της χρηστής διοίκησης και της επιείκειας
- Αρχή της ισότητας
- Αρχή της αναγκαιότητας
