Κυβέρνηση του Βισύ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με τον όρο "Κυβέρνηση του Βισύ" αναφερόμαστε στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε από το στρατηγό και ήρωα του Α΄Παγκοσμίου πολέμου Φιλίπ Πετέν στο ελεύθερο κομμάτι της Γαλλίας, νοτίως του Λίγηρα, μετά την ήττα από τη Γερμανία και τη συνθηκολόγησή της, κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
[Επεξεργασία] Ιστορικό
Στις αρχές Ιουνίου του 1940, τα στρατεύματα των ναζί έχουν νικήσει κατά κράτος την αντίσταση των συμμάχων Άγγλων, Γάλλων και Βέλγων στο γαλλικό έδαφος. Τα αγγλικά στρατεύματα αποχωρούν για να συνεχίσουν την άμυνά τους επί αγγλικού εδάφους παίρνοντας μαζί τους και περίπου 140.000 Γάλλους στρατιώτες. Στις 14 Ιουνίου οι Γερμανοί εισβάλλουν στο Παρίσι. Αφού απορρίπτονται προτάσεις για μετακόμιση της γαλλικής κυβένησης στις ΗΠΑ ή τη συγχώνευση του ελεύθερου κομματιού με τη Μεγάλη Βρετανία, ο πρόεδρος της χώρας Βεϊγκάν, παραιτείται και τη θέση του παίρνει ο, ηλικιωμένος τότε, στρατάρχης Φιλίπ Πετέν, άνθρωπος με μεγάλο κύρος στη Γαλλία λόγω των επιτυχιών στις οποίες είχε οδηγήσει το στρατό κατά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 21 Ιουνίου ο Πετέν ζήτησε ανακωχή από τους Γερμανούς, η οποία έγινε δεκτή και συμφωνήθηκε το κομμάτι της Γαλλίας νοτίως του ποταμού Λίγηρα να διοικηθεί από γαλλική κυβέρνηση με έδρα την πόλη Βισύ. Η κυβέρνηση του Βισύ στηρίχθηκε σε μια μερίδα του λαού που έτερφε φιλογερμανικά αισθήματα και, αν και χωρίς ιδιαίτερη στρατιωτική δραστηριότητα στη συνέχεια, θεωρήθηκε εχθρική προς τους Συμμάχους. Χαρακτηριστική είναι η καταστροφή του γαλλικού στόλου της Μεσογείου, ο οποίος καταστράφηκε από τους Άγγλους το καλοκαίρι του 1940, λόγω της ανησυχίας που είχε ο Τσόρτσιλ ότι μπορεί να συνεργαστεί με τις δυνάμεις του Άξονα.
[Επεξεργασία] Πολιτική της κυβέρνησης του Βισύ
Ο Πετέν ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό τα χνάρια των φασιστικών και ναζιστικών κυβερνήσεων του Άξονα. Εγκαθίδρυσε ένα σκληρό και απολυταρχικό καθεστώς, ενώ διώχθηκαν πολλές κατηγορίες πολιτών, όπως σοσιαλιστές και κομμουνιστές, αλλά και Εβραίοι.Όλες οι αποφάσεις παίνονταν με τη συγκατάθεση των ναζί. Σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική, η στάση του ήταν πάντα από ανοχή ως επιδοκιμασία των ενεργειών της ναζιστικής Γερμανίας, στο στρατιωτικό όμως τομέα δεν υπήρξε μεγάλη συμμετοχή, καθώς ο γαλλικός στρατός ήταν διαλυμένος, ενώ μεγάλο κομμάτι του είχε καταφύγει στην Αγγλία. Πάντως δόθηκε σε πολλές περιπτώσεις το ελεύθερο στους Γερμανούς να χρησιμοποιήσουν γαλλικές βάσεις σε αποικίες. Το 1942 όμως, η κατάσταση άλλαξε, καθώς ο Πετέν έδειξε παθητική στάση απέναντι στην απόβαση Συμμαχικών στρατευμάτων στη Γαλλική Βόρεια Αφρική, αψηφώντας τις απόψεις των υφιστάμενών του για επίθεση. Αυτό εξόργισε το Χίτλερ, ο οποίος εισέβαλε και στη Νότια Γαλλία. Αυτό ήταν και το τέλος της Γαλλίας του Βισύ. Ο διοικητής των γαλλικών στρατευμάτων στη Βόρεια Αφρκή, ναύαρχος Ζαν Νταρλάν, αποφάσισε τότε να συνεργαστεί με τους Συμμάχους. Αυτό προκάλεσε την οργή μερίδας Γάλλων δοσίλογων, με αποτέλεσμα λίγους μήνες αργότερα να δολοφονηθεί.
[Επεξεργασία] Αντίσταση
Η πολιτική της κυβέρνησης του Βισύ, αν και βρήκε υποστηρικτές, δυσσαρέστησε την πλειοψηφία του γαλλικού λαού, που σε μεγάλο μέρος της χώρας είχε πάρει ήδη μια γεύση από τη ναζιστική βαρβαρότητα. Η αντίδραση δεν άργησε να εκδηλωθεί. Ένας άλλος στρατηγός, νεότερος σε ηλικία, ο Σαρλ Ντε Γκωλ, έφυγε για την Αγγλία με σκοπό να οργανώσει αντίσταση. Με ραδιοφωνικό του διάγγελμα κάλεσε το γαλλικό λαό να αντισταθεί με κάθε μέσο. Η οργάνωσή του ονομάστηκε "Ελεύθεροι Γάλλοι" και αρχικά προσπάθησε να πάρει τη Γαλλία του Βισύ με το μέρος του, αλλά η προσπάθεια απέτυχε, με αποτέλεσμα πολλές φορές να δημιουργηθεί σύγχυση μεταξύ των Συμμάχων και να μην ξέρουν τι να περιμένουν από τα απομεινάρια του γαλλικού στρατού. Τα επόμενα χρόνια, ο Ντε Γκωλ ήρθε σε ρήξη με τους δοσίλογους του Βισύ και οργάνωσε ισχυρή εθνική αντίσταση στη Γαλλία, ενώ με τμήμα του γαλλικού στρατού που του είχε απομείνει συμμετείχε σε επιχειρήσεις των Συμμάχων.
