Πολύβιος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Πολύβιος (203 π.Χ. - 120 π.Χ.) ήταν Έλληνας ιστορικός, διάσημος για το βιβλίο του σχετικά με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που καλύπτει λεπτομερώς την περίοδο από το 220 ως 146 π.Χ. Είναι επίσης γνωστός για τις πολιτικές του απόψεις σχετικά με την εξισορρόπηση εξουσιών, η οποίες απηχούν -μετακύ άλλων- και στο πολύ μεταγενέστερο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών
[Επεξεργασία] Προσωπικά Βιώματα
Ώς προσωπικός διδάσκαλος του Σκιπίωνα Αιμιλιανού, του διάσημου θετού εγγονού του στρατηγού Σκιπίωνα του Αφρικανού, ο Πολύβιος διατηρούσε σχέσεις στενής προσωπικής φιλίας με τον ηγέτη που κατανίκησε τους Καρχηδονίους κατά τον Τρίτο Καρχηδονιακό Πόλεμο. Θυμίζεται πως ο νεότερος Σκιπίων ήταν αυτός που κατέκτησε και κατέστρεψε την πόλη της Καρχηδόνας το 146 π.Χ.
Ο Πολύβιος γεννήθηκε και ανετράφη στην Αχαική Μεγαλόπολη. Ήταν μέλος της άρχουσας τάξης, και λόγω της ιδιότητας του αυτής είχε την ευκαιρία να αποκτήσει άμεσα καλή γνώση των πολιτικών και στρατιωτικών ζητημάτων. Η πολιτική του σταδιοδρομία ήταν γενικά προσανατολισμένη στη διατήρηση της ανεξαρτησίας της Αχαικής Κοινοπολιτείας. Ο πατέρας του αποτελούσε κύριο υπέρμαχο της πολιτικής ουδετερότητας κατά τον πόλεμο ανάμεσα στους Ρωμαίους και τον Περσέα της Μακεδονίας. Επειδή θεωρήθηκε ύποπτος από τους Ρωμαίους, ο γιός του Πολύβιος ήταν μεταξύ των 1000 ευγενών Αχαιών που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 168 π.Χ. ως όμηροι, και παρέμειναν εκεί για δεκαεπτά έτη. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη, και λόγω της υψηλής του παιδείας, ήταν ευπρόσδεκτος στις πιο διακεκριμένες οικογένειες, ιδιαίτερα δε αυτή του Αιμιλίου Παύλου, του κατακτητή του Τρίτου Μακεδονικού Πολέμου, ο οποίος του εμπιστέυθηκε τη διαπαιδαγώγηση των γιών του Φάβιου και Σκιπίωνος. Μετά την απελευθέρωση των Αχαιών ομήρων το 150 π.Χ, επετράπη στον Πολύβιο να επιστρέψει στην πόλη του, αλλά την αμέσως επόμενη χρονιά συνόδευσε τον φίλο του Σκιπίωνα στην Αφρική και ήταν παρών κατά την πτώση της Καρχηδόνος, την οποία και περιέγραψε. Πιθανολογείται πως μετά την καταστροφή της Καρχηδόνος, περιόδευσε προς τις Δυτικές ακτές της Αφρικής καθώς και την Ισπανία.
Μετά την καταστροφή της Κορίνθου κατά το ίδιο έτος, ο Πολύβιος επέστρεψε στην Ελλάδα και, κάνοντας χρήση των γνωριμιών του με σημαίνοντες Ρωμαίους, προσπάθησε να βελτιώσει τις συνθήκες εκεί. Στον Πολύβιο ανατέθηκε το σύνθετο έργο της σύστασης του νέου πολιτεύματος των Ελλαδικών πόλεων και από τη θέση αυτή αποκόμισε εξαιρετικό προσωπικό κύρος.
Φαίνεται πως τα επόμενα έτη παρέμεινε στη Ρώμη και ασχολήθηκε με την ιστοριογραφία, κάνοντας περιστασιακά μακρινά ταξίσια στις χώρες της Μεσογείου για τη βελτίωση του ιστορικού του έρχου, και ειδικότερα για να αποκτήσει άμεση γνώση των ιστορικών τόπων. Είναι επίσης πιθανό ότι αναζήτησε παλαιμάχους και να έλαβε πληροφορίες από αυτούς ώστε να διευκρινίζει λεπτομέρειες σχετικά με όσα κατέγραφε, καθώς ότι απέκτησε πρόσβαση σε αρχειακό υλικό για τον ίδιο λόγο.
Σχετικά με τα ύστερα χρόνια του Πολύβιου, ελάχιστα μας είναι γνωστά. Το πιθανότερο είναι πως συνόδευσε το Σκιπίωνα στην Ισπανία με την ιδιότητα του στρατιωτικού συμβούλου κατά το Numantine Πόλεμο, έναν πόλεμο για τον οποίο αργότερα συνέθεσε μια μονογραφία που σήμερα δε σώζεται. Πιθανολογείται ακόμη πως ο Πολύβιος επέστρεψε στην Ελλάδα αργότερα, επειδή σιαζώζονται στην Ελλάδα πολλές επιγραφές και αγάλματά του. Μαρτυράται πως πέθανε το 118 π.Χ. από πτώση από το άλογό του, αν και το περιστατικό αυτό αναφέρεται μόνο σε μία πηγή αμφισβητούμενης αξιοπιστίας.
[Επεξεργασία] Ως Ιστορικός
Ο Πολύβιος συνέθεσε πολλά έργα, που στην πλειονότητά τους δε διασώζονται σήμερα. Το πρώτο του έργο ήταν η βιογραφία του Έλληνα πολιτικού Φιλοποίμηνος, το οποίο ερανίσθηκε ως πηγή ο Πλούταρχος, και το οποίο δεν έχει σωθεί. Επιπρόσθετα, συνέγραψε μια πιθανότατα εκτεταμένη πραγματεία Περί Τακτικής, όπου περιγράφονταν λεπτομερώς η στρατιωτική τακτική των Ρωμαίων και των Ελλήνων. Μικρά τμήματα του έργου αυτού διασώζονται στις εκτενέστερες Ιστορίες του, αλλά και αυτό το κείμενο έχει χαθεί. Επίσης, έχει χαθεί μια ιστορική μονογραφή σχετικά με τα γεγονότα του Numantine πολέμου. Το εκτενέστερό του έργο, φυσικά, είναι οι Ιστορίες, οι οποίες διασώζεται σχεδόν πλήρως, με μερικά μόνο βιβλία και αποσπάσματα να λείπουν.
