Pigmalion-efekto
El Vikipedio
Pigmalion-efekto estas sekvo de pozitiva espero de instruisto.
La instruisto estas konvinkita, ke la lernanto havas ŝancon pliboniĝi, kaj gvidas la lernanton tiamaniere, ke la supozo praviĝu. Li helpas kaj kuraĝigas la lernanton, malgravigas la malsukcesojn kaj mallertaĵojn de la lernanto („ne afliktu, tio povas okazi al ĉiu, neniu naskiĝis saĝulo“), ĝis la lernanto mem ekkredas, ke estas en liaj fortoj pliboniĝi kaj atingi sukceson.
Aliflanke, tiu povas kaŭzi troigon de memamon al orgojlo, maltoleron al malsukceso kaj mallantan memkritikon.
Pigmalion-efekto estas nomita laŭ Pigmaliono, antikva kipra skulptisto, kiu enamiĝis al sia statuo de Galateo kaj elpetis de Afrodito, ke ŝi vivigu ĝin. Pro tio la efekto estas nomata ankaŭ Galateo-efekto.
Ekzemplon de tia edukado montris George Bernard Shaw en sia teatraĵo „Pigmaliono“, en kiu profesoro edukas el malklera kaj fiparolanta strata florvendistino tian damon, ke ŝia konduto fine superas lian propran en nobleco kaj ĉarmo.
Malan efikon prezentas Golem-efekto.
