Vilkrura buteo

El Vikipedio

La vilkrura buteo (buteo lagopus), estas mezgranda rabobirdo de familio akcipitredoj, kiuj enhavas ankaŭ cirkuojn, aglojn, akcipitroj, milvoj kaj aliaj tagaj rabobirdoj. Ili estas el 50 ĝis 60 centimetrojn longaj kun enverguro de 130 cm -ĝis 150-. Ili bredas en plej nordaj Eŭropo (nordaj Skandinavio kaj Rusio), Azio (norda Siberio), kaj Nordameriko (Kanado kaj Alasko). Ili migras suden vintre.

[redaktu] Bredado

Ili bredas en klifoj, montetoj -eĉ surplanke- aŭ en arboj, en nestoj el bastonetoj kaj herbo ene kie la ino demetas ĉirkaŭ kvar ovojn, sed pliajn - ĝis 7- dum la jaroj fruktodonaj en lemoj. Kovado estas farita plejparte de la patrino dum unu monato.

[redaktu] Kutimoj

Ili ĉasas en malferma kamparo predante multajn etajn mamulojn -ĝis grando de kunikloj-, foje birdojn -ĝis grando de anseroj- kaj eĉ kadavraĵon.

Tiu specio, kune kun la Fiŝaglo, Pandion haliaetus, estas unu el la malmultaj grandaj rabobirdoj kiuj ŝvebas kutime.

[redaktu] Aspekto

Temas pri rabobirdo de larĝaj flugiloj, tipa de la genro Buteo. Kompare kun komunaj buteoj, ili estas pli flugillongaj kaj pli aglotipaj laŭaspekte. Ili havas plumkovritajn krurojn (de tie la scienca nomo) kiel adaptiĝo al arkta medio. Ili havas etajn piedojn.

Ilo povas montri variecon de plumaro, sed ĝenerale ili estas tipe brunaj dorse kaj pli helaj bruste (kun etaj malhelaj makuloj) kaj tre malhela ventre kun helaj makuloj. Flugiloj estas sube makulitaj en radikoj, nigre en antaŭa centra parto kaj blankaj plejparte kun nigraj flugilpintoj; supre ili estas malhelbrunaj. La kapo estas hela kaj same la vosto kun malhela larĝa bordo pale. Kelkaj kanadaj birdoj estas tute malhelaj, ĉirkaŭ 40 % el la orienta loĝantaro. La virbirdoj pezas de 600 ĝis 1.120 g. La inoj de 900 ĝis 1660 g.