سرخی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
سُرخی یکی از ایلات کوه نشین جنوب ایران است.
ایل سرخی مرکب از شش طایفه است به نام‌های: ناصرو، بُگی، دهدار، جهین (جیحون)، شکره و جبارزار. نام این ایل در گویش محلی "سُهری" است و در دهه‌های اخیر به "سُرخی" معروف شده است. این ایل در منطقه کوهمره سرخی زندگی می‌‌کند. طبق برخی پژوهش ها، ایل سرخی از کهن‌ترین طوایف ایرانی است و قدمت آن به دوره ساسانی می‌‌رسد. عبدالله شهبازی، مردم‌شناس و پژوهشگر ایلات و عشایر ایران، در کتاب مقدمه‌ای بر شناخت ایلات و عشایر معتقد است که ایل کنونی سرخی همان طایفه "سهرکی" است که نام آن در متون اولیه اسلامی ذکر شده و در "رم دیوان" اقامت داشته است. مرکز استقرار طوایف شش گانه سرخی در دوره آل بویه در قلعه "سهری" بود. بقایای این قلعه باستانی در نزدیکی فیروزآباد موجود است. آخرین رئیس ایل سرخی حبیب الله شهبازی (1295-1343) بود که به علت شورش علیه حکومت پهلوی در مهر 1343 تیرباران شد.
[ویرایش] منابع
- 1- عبدالله شهبازی، ایل ناشناخته: پژوهشی در کوه نشینان سرخی فارس، تهران: نشر نی، 1366.
- 2- عبدالله شهبازی، مقدمه‌ای بر شناخت ایلات و عشایر، تهران: نشرنی، 1369.
[ویرایش] پیوند به بیرون
درباره قیام عشایری سال‌های 1341-1342 اطلاعاتی در وب‌گاه عبدالله شهبازی [1] موجود است.
