کوهمره سرخی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کوهمرۀ سرخی منطقه‌ای باستانی در جنوب استان فارس، در شهرستان شیراز است.
نام کوهمره از دوره صفویه در متون تاریخی به ثبت رسیده و ظاهراً اولین بار در روزنامه ملا جلال منجم معاصر شاه عباس کبیر به کار رفته است. این نام به منطقه‌ای در جنوب شهر شیراز اطلاق می‌‌شود که از شرق به فیروزآباد، از غرب به کازرون و از شمال به شیراز محدود است.
منطقه کوهمره به سه ناحیه تقسیم می‌‌شود: کوهمره نودان، کوهمره جروق و کوهمره سرخی.
کوهمره سرخی، که امروزه جزو شهرستان شیراز است، سرزمینی است کوهستانی و جنگلی به وسعت حدود سه هزار کیلومتر مربع که آخرین شاخه جنوبی رشته‌کوه‌های زاگرس به شمار می‌‌رود. بلندترین قله کوهستان کوهمره سرخی کوه دلو است که حدود ۳۲۰۰ متر از سطح دریا ارتفاع دارد.
برخی از مهم‌ترین آثار باستانی دوره ساسانی، مانند تنگ شاپور و شهر بیشابور، در جوار منطقه کوهمره سرخی واقع است.
[ویرایش] ساکنین منطقه کوهمره سرخی
طبق پژوهش‌های عبدالله شهبازی، مردم شناس و صاحب نظر در زمینه ایلات و عشایر جنوب ایران، منطقه نامبرده در دوره ساسانی و سده‌های آغازین اسلامی رم دیوان نامیده می‌‌شده و یکی از پنج رم (ناحیه عشایرنشین) دوره ساسانی بوده است.
در کوهمره سرخی طوایف کوه نشین متعددی زندگی می‌کنند مانند: طوایف شش گانه سرخی، طایفه بککی، طایفه سقلمه‌چی، طایفه آرندی . طایفه سقلمه‌چی از طوایف مهاجر لر است ولی بقیه طوایف بسیار کهن بوده و از گویش و فرهنگ متمایزی برخوردارند. قدمت این طوایف به "کردان فارس" دوره ساسانی می‌‌رسد. در حال حاضر منطقه کوهمره سرخی از روستاهای متعددی تشکیل شده است و با دارا بودن جنکل بلوت از نواحی زیبای گردشگری محسوب می شود. از روستاهای این منطقه می توان روستای ده سرو ، ماصرم (سفلی و علیا)و... را نام برد که از کهن ترین ساکنین منطقه کوهمره سرخی می باشند زیرا قلعه های قدیمی در نزدیکی این روستاها به چشم می خورد. با توجه به حضور طوایف مختلف گویش ها نیز متفاوت است ولی گویش استفاده شده ریشه در زبان پهلوی دارد.
[ویرایش] منابع
- ۱- عبدالله شهبازی، ایل ناشناخته: پژوهشی در کوه نشینان سرخی فارس، تهران: نشرنی، ۱۳۶۶.
- ۲- عبدالله شهبازی، مقدمه‌ای بر شناخت ایلات و عشایر، تهران: نشرنی، ۱۳۶۹.
- 3-امید ستوده ده سروی -از فرزندان منطقه کوهمره سرخی
