سلجوقیان روم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

سلجوقیان روم شاخه‌ای از سلجوقیان بودند که از حدود اواخر قرن پنجم تا اوایل قرن هشتم هجری قمری در بخش‌هایی از آسیای صغیر (روم) فرمان‌روایی داشتند.

موسس این شاخه سلیمان ابن قُتَلمِش بود که پس از کشته شدن پدرش از جانب الب ارسلان به عنوان امارت (ولی در واقع برای دور کردن او از مرکز سلطنت) به آسیای صغیر گسیل شد. سلیمان در آن حدود رفته‌رفته امارت مستقلی بر پا کرد ولی تا مدتی امرای سلجوقی روم دست‌نشانده سلاجقه بزرگ به‌شمار می‌رفتند.

آثار و اسناد روشنی در باره شروع سلطنت آنان در منابع اسلامی یافت نمی‌شود. از دوره سلطنت سلطان غیاث‌الدین کیخسرو اول امنیت بیشتری بر سرزمین‌های زیر فرمان آنان حاکم شد و منابع و مراجع بیشتری در باره آنان موجود است.

پادشاهان این سلسله اغلب توجه زیادی به اهل فضل و هنر نشان داده‌اند. گفته می‌شود بهاءالدین ولد، پدر جلال‌الدین رومی، به دعوت علاءالدین کیقباد سلطان سلجوقی روم به قونیه رفت و در آن‌جا ساکن شد.

سلاجقه روم پس از هجوم مغول به آسیای صغیر در دوره کیخسرو دوم از مغولان شکست خوردند و پس از آن دست‌نشانده ایلخانان مغول بودند. پس از مدتی که امیران سلجوقی در هرناحیه فرمان‌روایی محدودی داشتند، بالاخره عثمانیان مناطق آنان را گرفتند و امپراتوری عثمانی را در آسیای صغیر بنا نهادند.