قصیده
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
قَصیده یا چَکامه گونه‌ای از شعر (کلاسیک) فارسی است که پیشینه آن را به شعر عربی در دوران جاهلیت می‌رسانند. قصیده که معمولاً بسیار بلند (بیشتر از ۱۴ بیت) است بیشتر برای مدح، ذم، سوگواری، بزم، وصف طبیعت و موعظه سروده می‌شود. در این نوع شعر مصراع اول با مصراع‌های زوج همقافیه است. قصیده می‌تواند بر وزنهای گوناگونی باشد.
[ویرایش] وجه تسمیه
از آن جا که در این گونه شعر نظر شاعر اغلب به شخص و مقصودی معیّن توجّه دارد آن را قصیده یعنی مقصود نام داده اند. طبق نظر علمای ادب، در قصاید فارسی مطلع باید که مصرّع باشد و هر گاه که چنین نیست، به آن شعر قطعه می‌گویند و نه قصیده.
برخی از قصیده‌سرایان بزرگ:
[ویرایش] منابع
- همایی، استاد جلال‌الدّین. فنون بلاغت و صناعات ادبی، جلد اوّل (صنایع لفظی بدیع و اقسام شعر فارسی)، چاپ سوّم، انتشارات توس، تهران، ۱۳۶۴
