قلعه الموت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
قلعه‌ی اَلَموت از دژهای تاریخی ایران است.
قلعه‌ی الموت در شمال شرقی روستای گازرخان و بر فراز كوهی از سنگ به ارتفاع ۲۱۰۰ متر از سطح دريا قرار دارد. اين قلعه يكی از جاذبه‌های گردشگری استان قزوين محسوب می‌شود.
حمدالله مستوفی درباره‌ی اين قلعه گفته است كه اين بنا به دست «داعی الحق حسن بن زيد الباقر» بنا شده است.
حسن صباح در سال ۴۸۶ هجری قمری اين قلعه را تصرف كرد كه اكنون به نام قلعه‌ی حسن صباح نيز ناميده می‌شود. تنها راه ورود به قلعه در انتهای ضلع شمال شرقی است كه كوه هودكان با فاصله‌ای نسبتا زياد بر آن مشرف است.
در هر نقطه از قلعه‌ی الموت كه شياری وجود داشته است با ساختن ديواره‌های سنگی يا آجری آن راه ورود را مسدود كرده‌اند. پس از ديوار شرقی قلعه كه حدود ۱۰ متر و به ارتفاع پنج متر است، بخش اصلی دژ قرار دارد كه تختگاه حسن صباح در طول اقامت ۳۵ ساله‌ی او در الموت بوده است.
اين قلعه در شوال ۶۵۴ هجری قمری به‌دستور هلاكو به آتش كشيده و ويران شد و از آن پس به‌عنوان تبعيدگاه و زندان مورد استفاده قرار گرفت. همچنين از سال ۹۳۰ هجری قمری و ابتدای حكومت شاه طهماسب صفوی تا سال ۱۰۰۶ هجری قمری قلعه كالبدی سالم داشته است.
يكی از شگفتی‌های قلعه‌ی حسن صباح، سيستم پيچيده‌ی آبرسانی با تنبوشه‌هايی به قطر ۱۰ سانتی‌متر است كه با كمك آن‌ها، آب از چشمه‌ی «كلدر» به دژ می‌رسيده و در حوض‌های سنگی ذخيره می‌شده است.
متاسفانه حفاری‌هايی كه در دوره‌ی قاجار برای يافتن گنج در قلعه‌ی الموت انجام شده، سبب ويرانی آن شده‌است.
حسن صباح از این قلعه دارو نیز به تمامی شهرهای ایران ارسال می کرده است.
[ویرایش] منابع
كتاب قزوين آيينه تاريخ و طبيعت ايران، نوشته‌ی محمدعلی حضرتی‌ها
