مسجد شیخ لطفالله
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
مسجد شیخ لطفالله (ساخته شده در ۱۶۰۲ - ۱۶۱۹ میلادی) شاهكاری از معماری و كاشیكاری قرن یازدهم هجری است به فرمان شاه عباس اول در مدت هیجده سال بنا شده و معمار و بنای مسجد استاد محمدرضا اصفهانی بوده است. تزئینات كاشیكاری آن در داخل از ازاره ها به بالا همه از كاشیهای معرّق پوشیده شده است. باستان‌شناسان خارجی در مورد عظمت معماری این مسجد گفته اند: «به سختی میتوان این بنا را محصول دست بشر دانست».
شیخ لطفالله جبل‌عاملی، پدر زن شاه عباس اول و از علمای بزرگ شیعه در لبنان امروزی بود كه به دعوت شاه در اصفهان اقامت گزید. این مسجد به منظور تجلیل از مقام او و برای تدریس و نمازگزاری وی احداث شد.
مسجد شیخ لطف الله یكی از زیباترین آثار تاریخی اصفهان در ضلع شرقی میدان نقش جهان و مقابل عمارت عالی‌قاپو واقع شده و به واسطه كاشیكاری‌های معرق داخل و خارج گنبد و كتیبههای بسیار زیبای خط ثلث كه مقداری از آنها به خط علی‌رضای تبریزی عباسی است از زیبایی و ظرافت كمتر نظیر دارد.
این مسجد به علت اینکه نه دارای مناره است و نه دارای شبستان ورودی (حیاط) و همچنین ورودی آن پله می‌خورد، غیر طبیعی است. عدم وجود شبستان و صحن ورودی این مسجد را به مقتضیات تقارنی میدان نقش جهان (قرار گرفتن مسجد رو به روی عمارت عالی‌قاپو) که در نهایت منجر به این مسئله شده‌است که نتوان صحنی یا حیاطی رو به قبله که برای نمازگزاری استفاده شود، برای آن طراحی کرد.
میتوانید رجوع کنید به ایـــران زمیـــن
[ویرایش] منبع
- کتاب ایران انتشارات Lonely Planet
