پشتخه شاه حسینی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
پشتخه شاه حسینی پشتخه واژه‌ای است در گویش فارسی لارستانی و معنی آن پشته، پشتواره، ارتفاعی نه بس بلند از زمین، تل، تپه ، توده، نجد و ربوه است. پشته درست بهمان معنی نجد که معمولاً فلات گویند، در پارسی دری و در برخی گویشهای محلی بکار رفته‌است. همچنین در گویش کوخِردی در هرمزگان بکار می‌رود مانند پشته «مد کمدین» و پشته «او شیرینو » جایی است بسیار سرسبز در فصل زمستان وبهار و خیر (دمبل) و اَکال درست می‌شود، مردم در آنجا بتفریح می‌روند، همچنین پشتخه جابر، پشتخه باغ زرد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] پرندگان در پشتخه شاه حسینی
در پشتخه شاه حسینی پرندگان مختلفی زندگی می‌کنند و در طول سال مخصوصا ایام بهار زیاد از این پرندگان در روی پشته وجود دارند مانند: کبک، قُمری، بادخور، تیهو، خضیری (کراشکین)، بوکلو و «مرغ سلیمان» یا هدهد و ادرج (که ملهجه محلی خُوَتُوک) نام دارد به چشم می‌خورند.
[ویرایش] محدوده پشتخه شاه حسینی
محدودیه پشتخه شاه حسینی از جنوب راه لاور شیخ عمر و تنب هنگ و از شمال چُک شیخ عمر و بین گری پهن و نرگ آودون علی و سَرگرد مرخاو، واز مشرق خورنساء، واز سمت مغرب اشکفت ماوی قرار دارد. پشتخه شاه حسینی، پشته‌ای دراز از سمت مغرب رو به مشرق که در قمست غربی آن از پهنای آن کاسته می‌شود، محل جوکار کوخردیها است که در زمان قدیم در آن جو و گندم می‌کاشتند، مردم قدیم در آنجا دو عدد خمره در زمین کرده‌اند برای جمع آوری آب باران و در ایام گرما از آن آب استفاده می‌نمودند. پشتخه شاه حسینی در بون «کوه زیر» در جنوب دهستان کوخرد واقع در بخش کوخرد شهرستان بستک و در غرب استان هرمزگان در جنوب ایران واقع شده‌است.
[ویرایش] منابع
- محمدیان، كوخردى ، محمد ، « شهرستان بستک و بخش کوخرد » ، ج1. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰5 میلادی.
[ویرایش] تصاویر
- از: یعقوب محمدیان و محمد محمدیان.
