پل جویی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

پل جوئی پلی با عرض کم وطول ۱۴۷ متر در شهر اصفهان میان دو پل الله‌وردی خان و پل خواجو قرار دارد.این پل به دستور شاه عباس اول در سال ۱۰۶۵ قمری به منظور ارتباط باغهای سلطنتی در ساحل شمالی و جنوبی رودخانهٔ زاینده‌رود بنا گردید.

فهرست مندرجات

۱ معماری
۲ کاربرد
۳ نام
۴ پانویس
۵ منابع

[ویرایش] معماری

این پل که با پهنا کم و درازای نزدیک ۱۴۷ متر بر بستر زاینده رود، میان دو پل الله وردی خان و پل خواجو ساخته شده‌است از سازه هاس دوره شاه عباس دوم در سال ۱۰۶۵ هجری است^[1].

برج شش گوشه وسط پل با چشمه‌های آب جاری فرح بخش حال امیران، اشراف، مهمانان و سفیرانی بود که به حضور شاه شرفیاب می‌شدند.

در قسمت غربی این پل آب رودخانه به صورت دریاچه‌ای در می‌آمد به همین لحاظ به آن «پل دریاچه» نیز می‌گفتند. نام دیگر آن پل سعادت‌آباد است. این پل هم‌اکنون در خیابان کمال اسماعیل قرار دارد.^[2]

[ویرایش] کاربرد

این برای آمدوشد عامهٔ مردم نبوده‌است بلکه تنها وسیلهٔ ارتباط باغهای سلطنتی دو کناره شمالی و جنوبی رودخانه یعنی باغ معروف به «باغ دریاچه» با باغهای گستردهٔ سعادت آباد میان پل الله‌وردی خان و پل خواجو و بناهای با شکوه هفت دست و آیینه‌خانه و کشکول و نمکدان بوده‌است و در اصل محل عبور خانواده شاه صفوی و امرا و بزرگان و مهمانها و سفرایی بوده‌است که اجازه دیدار با شاه عباس دوم را داشته‌اند.^[3]

[ویرایش] نام

وجه تسمیه این پل به «جویی» و در تلفظ توده مردم «جوبی» و به نادرست «چوبی» که در یک سده گذشته متداول بوده‌است به فراخور جوی کوچک ظریفی از سنگ پارسی بوده که در عهد صفویه بر روی پل تعبیه کرده بودند. این جوی، آب را از سوی دیگر به طرف دیگر پل جاری می‌کرده‌است. ولی نام اصلی آن پل «سعادت‌آباد» بوده و به فراخور مجاورت با هفت کاخ از کاخهای سلطنتی عصر شاه عباس دوم «پل هفت دست» نیز نام داشته‌است.

در بخش شرقی و غربی این پل، آب رودخانه بر روی هم انباشته می‌شده و به گونهٔ دریاچه‌ای در می‌آمده به آن «پل دریاچه» نیز می‌گفته‌اند. در کتاب فواید الصفویه که از مآخذ تاریخ عهد صفویان است به روشنی نام این پل «پل سعادت‌آباد» یاد شده و نویسنده آن کتاب در روزگار صفوی بنای «شهر تازه‌ای» را به محاذات باغ خوشبختی‌آباد در سال ۱۰۶۹ هجری و هم‌زمان با هفدهمین سال سلطنت شاه عباس دوم متذکر می‌گردد.^[4]