کیفیات ذهنی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
کیفیات ذهنی یا پدیداری ویژگیهای قایم به شناسنده حالات ذهنی هستند؛ یعنی در تجربه حالات ذهنی چیزی وجود دارد که کیفیت تجربه کردن برای شخص خاصی است و دیگران به آن کیفیت دسترسی ندارند. فیلسوفان ذهن این کیفیت را ناگفتنی (ineffable) می دانند و همین موجب می شود کیفیات ذهنی قابل تبیین علمی نباشند زیرا تبیین علمی مبتنی بر عمومی و سوم شخص بودن امر مورد تبیین است و امور اول شخص را به هیچ وجه نمی توان تبیین علمی کرد. برای رهایی از کیفیات ذهنی راههای زیادی پیشنهاد شده است. معمولاً اصل وجود چنین کیفیاتی انکار شده؛ مانند دنیل دنت که اساساً وجود چنین کیفیاتی را نمی پذیرد. برخی هم برای تبیین فیزیکی کیفیات ذهنی تلاشهایی کرده اند. از لحاظ تاریخی تامس نیگل بحث کیفیات ذهنی را نخستین بار در مقاله معروف خفاش بودن چه کیفیتی دارد؟ مطرح کرد. نیگل برای برون رفت از این مشکل طرح یک پدیدارشناسی عینی را پیشنهاد داد.
