Paulo Diácono
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Paulo (o) Diácono (Paulus Diaconus en latín) é un erudito de orixe longobarda do século VIII. Naceu sobre o 720 en Cividale del Friuli, capital do ducado longobardo do Friúl, co nome de Warnefred. A súa familia pertencía á vella nobreza longobarda, descendente dun tal Leupegis (ou Leupechi en italiano), que viviu no tempo do rei Alboíno.
Probabelmente formado en Pavía, capital longobarda, no reinado do rei Ratchis, permanece na corte real baixo os reis Aistolfo e Desiderio.
A partir de 782, participa no «Renacemento carolinxio» ao pasar cinco anos na corte de Carlomagno e despois volve a Italia onde empeza a escritura da súa Historia dos longobardos (Historia Langobardorum), unha historia do pobo longobardo que vai desde as orixes ao ano 744 (morte do rei Liutprando) e redactada de 787 a 789. Algúns atribúenlle a composición da oración Ave Maris Stella.
Morre na abadía de Monte Cassino o 13 de abril de 800.
[editar] Ver tamén
[1] Texto latino da Historia Langobardorum
