República Romana
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A República Romana (Res Publica Romanorum, en latín) foi o goberno representativo de Roma e os seus territorios dende o ano 510 a.C. ata o establecemento do Imperio Romano no 27 a.C.
| Roma | |
|---|---|
| Monarquía | |
| República | |
| Imperio | |
| Principado | Dominado |
| Imperio de Occidente | Imperio de Oriente |
| Maxistrados Ordinarios: | |
|
|
| Maxistrados Extraordinarios: | |
|
|
| Oficiais e Títulos: | |
|
|
| Institucións e normas: | |
|
|
| editar | |
Na república, as atribucións do rei pasaron a ser exercidas por dous cónsules durante un ano que poden, con permiso do Senado, designar un ditador con poderes case ilimitados pero temporais (seis meses). Co cambio de réxime comezaron as longas loitas entre dúas clases sociais: os patricios e os plebeos. Arredor do ano 300 a.C. os patricios tiveron que ceder e os plebeos alcanzaron a igualdade legal (máis aparente que real). A causa disto foi a situación exterior de Roma, que ata o ano 202 a.C estivo implicada sucesivamente en guerras contra os etruscos, os latinos, os volscos, os equos e os samnitas (guerras samnitas). Ao final destas guerras, Roma gobernaba toda Italia e estendíase alén do Mediterráneo coa conquista de Tarento (272 a.C.) e, seguindo coa súa política de expansión enfrontouse a Cartago nas guerras púnicas. Tras a derrota destes no ano 146 a.C., Roma pasou a controlar o norte de África. Nese mesmo ano Corinto foi arrasada e Macedonia conquistada; Roma adquiría así o control das dúas beiras do Mediterráneo e emprendía a conquista da Península Ibérica e das Galias.
Tras estas conquistas tivo lugar un intento de reforma agraria por parte dos irmáns Graco que trataba de mellorar a situación da plebe, cada día máis miserábel e numerosa. Pero a tentativa fracasou e a nobreza seguiu conservando a súa superioridade. A guerra de Numidia fixo que Mario destacase pola captura do rei Iugurta no 105 a.C., comezando así unha crise social debida á rivalidade entre Mario (apoiado polas clases populares) e Sila (apoiado pola aristocracia), na que este último venceu e se proclamou ditador sen límite temporal (82 a.C.). No ano 60 a.C., tras a abdicación de Sila, Pompeio tomou o poder e formou un triunvirato con Xulio César e Craso. A loita polo poder desencadeou unha guerra civil que deixou a César como ditador ata o seu asasinato en marzo do 44 a.C.. A súa morte levou a unha guerra civil entre Marco Antonio e Octavio Augusto.
