Þeseifur
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Þeseifur (forngríska Θησεύς) var goðsagnakenndur konungur Aþenu, sonur Æþru og Egeifs eða Póseidons, sem Æþra sængaði hjá einu sinni. Þeseifur var stofn-hetja, líkt og Perseifur, Kadmos og Herakles, sem börðust allir við og sigruðu andstæðinga sem tengdust á einhvern hátt fornri trú og samfélagsgerð.
Herakles var dóríska hetjan, en Þeseifur jóníska stofn-hetjan, sem Aþeningar álitu landsföður. Nafn hans er rótskylt orðinu θεσμός (þesmos), gríska orðinu fyrir stofnun. Þeseifur bar ábyrgð á synoikismos („sambúðinni“) — stjórnmálalegri sameiningu Attíkuskagans. Þeseifur, fyrsti konungur sameinaðs Attíkuskaga samkvæmt hefðinni, byggði sér höll á Akrópólishæð.
Landfræðingurinn Pásanías segir að eftir sameininguna hafi Þeseifur stofnað helgidóm Afródítu Pandemos („Afródítu alls fólksins“) og Peiþó á suðurhlíð Akrópólishæðar. Ef til vill er frægasta sagan af Þeseifi í nútímanum sú sem segir frá því hvernig honum tókst að drepa Mínótárosinn á Krít.
