Queimada
De Biquipedia
A queimada ye una bebida alcolica gallega imbentata á metá d'o sieglo XX. O suyo consumo ye rodiato de tradizions. Mientres se fa se prenunzia un conchuro ta protexer contra "maldaus" y ta manter os espritos y demás sers endinos alexatos de quí a bebe.
Contenius |
[editar] Tradizión
O ritual d'a preparación ye dirixito á alexar os espritos endinos que, seguntes a tradizión aguaitan á os ombres y mullers ta intentar maldizir-los, bien siga por dibersión, por benganza u por cualsiquier atra enchaquia. Cualsiquier ocasión ye güena ta reyalizar una queimada: una fiesta, runions familiars u d'amigos. Dezaga d'a zena, en a escureldá d'a nuei (que ye un d'os millors intes ta fer-la), os partizipans s'achuntan arredol d'o cazolet en cualo se fa, preferiblemén con as luzes apagatas, ta puxar os corazons y estreitar os lazos d'amistanza. Un d'ers s'encarga de dar-li o toque final mientres prenuncia o conchuro debantando un cullar con o lequido en flamas y dixando-ne cayer poquet á poquet en o rezipién.
[editar] Ingrediens
Os suyos ingrediens prenzipals son l'auguardién y o zucre, a os que á ormino li'n adibe a pela d'un limón u narancha, bels grans de café sin de molturar. Bi ha chen que tamién adibe trozos de manzana, ugas u bel atro ingredién seguntes a tradizión d'a redolada.
[editar] Preparazión
En un cazolet de bardo cueto (bi ha cazolez espezial ta fer a queimada) s'adibe l'auguardién en proporzión d'unos 120 gramos de zucre por cada litro d'auguardién y a resta d'ingrediens.
En un rezipién más chicot (asobén o cullar con cualo ye rechirata) á parti se culle una chicota cantidá de queimada, sin de limón ni café, y li'n preta fuego. Cuando ye cremando se mete-ie o cullar en o rezipién gran dica que s'estendilla por toda a superfizie. Dimpués se rechira amoniquet, dixando que puyen as flamas de l'alcol. Se contina rechirando dica que se consume l'alcohol y o fuego d'a queimada s'amorta, á ormino dixando los cantos, que no'n s'han amortato. Á lo remate d'iste enanto se rezita o conchuro.
A queimada ye serbita calién, encluyendo toz os ingrediens.
[editar] "Conxuro" u "Esconxuro"
Iste ye o conchuro en gallego que se ha de dizir mientres se fa a queimada:
Mouchos, coruxas, sapos e bruxas.
Demos, trasgos e diaños,
espritos das nevoadas veigas.
Corvos, pintigas e meigas:
feitizos das manciñeiras.
Podres cañotas furadas,
fogar dos vermes e alimañas.
Lume das Santas Compañas,
mal de ollo, negros meigallos,
cheiro dos mortos, tronos e raios.
Oubeo do can, pregón da morte;
fuciño do sátiro e pe do coello.
Pecadora lingua da mala muller
casada cun home vello.
Averno de Satán e Belcebú,
lume dos cadavres ardentes,
corpos mutilados dos indecentes,
peidos dos infernales cús,
muxido da mar embravecida.
Barriga inútil da muller solteira,
falar dos gatos que andan á xaneira,
guedella porca da cabra mal parida.
Con este fol levantarei
as chamas deste lume
que asemella ao do Inferno,
e fuxirán as bruxas
a cabalo das súas escobas,
indose bañar na praia
das areas gordas.
¡Oide, oide! os ruxidos
que dan as que non poden
deixar de queimarse no augardente
quedando así purificadas.
E cando este brebaxe
baixe polas nosas gorxas,
quedaremos libres dos males
da nosa alma e de todo embruxamento.
Forzas do ar, terra, mar e lume,
a vós fago esta chamada:
si é verdade que tendes máis poder
que a humana xente,
eiquí e agora, facede cós espritos
dos amigos que están fóra,
participen con nós desta Queimada.