Alejo Carpentier
Van Wikipedia
Alejo Carpentier (Havana, 26 december 1904 - Parijs, 24 april 1980) Cubaanse romanschrijver, essayist en musicoloog die een grote invloed had op de explosie van de Latijns-Amerikaanse literatuur in de jaren '70, beter bekend als de literatuur van de "boom".
Inhoud |
[bewerk] Achtergrond en leven
Carpentier was de zoon van een Russische taallerares en een Franse architect. Op twaalfjarige leeftijd verhuisde hij met zijn familie naar Parijs, waar hij muziektheorie begon te studeren. Bij zijn terugkomst in Cuba, studeerde hij architectuur, een studie die hij nooit af zou maken. Hij begon te werken als journalist en werkte mee met de linkse bewegingen. Hiervoor werd hij een tijd gevangengezet en wanneer hij uit de gevangenis kwam, ging hij in ballingschap naar Frankrijk. Daar werd hij voorgesteld aan de surrealisten, zoals André Breton, Paul Eluard, Louis Aragon, Jacques Prévert en Antonin Artaud. Tijdens zijn verblijf in Frankrijk bezocht hij vele malen Spanje, waar hij de schoonheid van de barok ontdekte die hem vanaf dan zou fascineren.
Hij keerde terug naar Cuba en ging opnieuw aan de slag als journalist dit gaf hem de gelegenheid om een voedoe ceremonie bij te wonen, wat zijn interesse voor de afrocubaanse cultuur opwekte. In 1943 maakte hij een voor hem cruciale reis naar Haïti, waar hij het fort van La Ferrière en het Palais de Sans-Souci bezocht, die allebei gebouwd zijn door de zwarte koning Henri Christophe.
[bewerk] Werken en stijl
Carpentier is vooral gekend voor zijn barokke stijl en zijn theorie van het “magisch realisme”. Zijn bekendste werken zijn Ecue-yamba-o!"Alabado sea el Señor" (1933), over de afrocubaanse mythologie en folklore, El reino de este mundo (1949), en Los pasos perdidos (1953). Het was in de proloog van El reino de este mundo, een roman over de Haïtiaanse revolutie, dat hij zijn visie over het "magische realisme" uiteenzette.
Van 1945 tot 1959 leefde hij in Venezuela, een plaats die, duidelijk, hem inspireerde voor zijn anonieme Zuid-Amerikaans land waarin hij een groot deel van Los pasos perdidos situeerde.
Na de Cubaanse Revolutie keerde hij terug naar zijn vaderland in 1959, waar hij werkte als directeuur van de Nationale Drukerij en in de Cubaanse ambassade in Frankrijk.
In 1977 ontvangt hij el Premio Cervantes en in 1979, in Frankrijk, de Medici prijs.
Hij sterft in Parijs in 1980.
Het transcendente werk van Carpentier had eigenlijk de Nobelprijs voor de Literatuur verdiend, hoewel dat deze hem nooit is toegekend, om politieke redenen. Maar het staat buiten kijf dat zijn innoverende bijdrage aan de wereldliteratuur en zijn bijdrage aan het magische realisme van hem een van de grote schrijvers van de 20e eeuw maakt.
[bewerk] Andere werken
- El siglo de las luces (1962)
- La ciudad de las columnas (1970)
- El recurso del método (1974)
- Concierto barroco (1974)
- La consagración de la primavera (1978)
- El arpa y la sombra (1979)
