Bank for International Settlements
Van Wikipedia
De Bank for International Settlements (vaak afgekort als BIS) (Duits: Bank für Internationalen Zahlungsausgleich) heeft als doel de samenwerking tussen nationale centrale banken te bevorderen. De bank is gevestigd te Bazel.
Een belangrijk onderdeel van die samenwerking heeft betrekking op de harmonisatie van het toezicht dat nationale centrale banken op de onder hun toezicht staande commerciële banken uitoefenen. Doel hiervan is het voorkomen van liquiditeits- en solvabiliteitsproblemen in het bankwezen.
Een commissie van de BIS heeft hiertoe in 1988 richtlijnen vastgesteld die geleidelijk door nationale centrale banken zijn overgenomen, en thans in de meeste landen van kracht zijn. De hoofdregel hiervan is dat een bank tegenover een hoeveelheid uitgeleend geld in beginsel 8% aan eigen vermogen moet aanhouden. Dit mag een lager percentage zijn indien de betreffende vordering door hypotheek gedekt is, of indien het een vordering op een (geaccepteerde) overheid betreft. Onder omstandigheden mogen ook door banken opgenomen achtergestelde leningen tot het eigen vermogen gerekend worden.
Medio jaren 90 van de twintigste eeuw bleek dat deze regelgeving op een aantal punten gebreken vertoonde. Zo werd hierbij geen rekening gehouden met de looptijd van activa en passiva, waardoor de gevolgen van verschillen in volatiliteit onvoldoende in de beoordeling werden betrokken. Tevens konden de potentiële risico's van de handel in off-balance producten onvoldoende in beeld worden gebracht.
Dit leidde tot een project geheten New Capital Adequacy Framework, in de wandeling bekend als "Basel-II". Dit is gebleken een zeer omvangrijk project te zijn, dat naar verwachting eerst eind 2006 tot definitieve aanbevelingen zal leiden. De gedachtevorming omtrent het risicomanagement bij banken heeft overigens sedert het begin van dit project niet stil gestaan, en de indruk bestaat dat een groot deel van de uitgangspunten intussen door banken in hun risicobeheersingssystemen is overgenomen, of dat men in elk geval daarmee bezig is.
De ontwikkelingen zijn nog gaande, doch de contouren van het nieuwe stelsel beginnen zichtbaar te worden. Het totale vermogensbeslag (de hoeveelheid eigen vermogen die een bank moet aanhouden als "stootblok" voor waardeverminderingen) voor de kredietportefeuille zal vermoedelijk niet of nauwelijks toenemen, doch de toedeling aan de diverse categorieën kredieten zal wel veranderen. Voor meer risicovolle kredieten zal een hoger bedrag aan eigen vermogen gealloceerd moeten worden dan voor minder risicovolle kredieten. Indien, bijvoorbeeld, een bank een covered bond in de handelsportefeuille heeft, moet daarvoor thans in beginsel 10% van de marktwaarde daarvan aan eigen vermogen worden aangehouden; het vermoeden is dat dit in de toekomst 4% zal worden. Voor kredieten aan "normale" ondernemingen zal een hoger vermogensbeslag gelden. Aannemelijk is dat deze eis zal leiden tot een hogere rente voor die laatste debiteur.
Externe link: Bank for International Settlements.
