Billy Bragg
Van Wikipedia
Steven William ('Billy') Bragg (20 december 1957) is een Engelse zanger en liedjesschrijver die in 1983 debuteerde met het album Life's a riot with spy vs. spy. Zijn repertoire beweegt zich op de grens van folk en punk. Meestal treedt hij solo op, zichzelf in punk-traditie begeleidend op een goedkope elektrische gitaar. Naast geestig-romantische liedjes over het leven en de liefde schrijft Billy ook regelmatig protestsongs. Hij beschouwt zich zelf als socialist.
[bewerk] Levensloop
Billy groeit op in Barking, nabij Londen. Samen met levenslange boezemvriend Wiggy leert hij op jeugdige leeftijd gitaarspelen door Ron Wood van the Faces na te doen. Tijdens de punkgolf richten Billy en Wiggy de band Riff Raff op, die een paar onsuccesvolle singles uitbrengt. Na het uiteenvallen van Riff Raff dient Billy een blauwe maandag in het Britse leger. Daarna steekt hij al zijn energie in een solocarrière in de muziek. Omdat een onbekende band doorgaans meer publiek naar een optreden weet te lokken dan een onbekende soloartiest, laat hij zich soms aankondigen onder de bandnaam Spy vs. spy (naar een stripverhaal in het tijdschrift Mad.) De titel van zijn eerste (mini)-album Life's a riot with spy vs. spy herinnert hieraan.
Door Billy's geen-woorden-maar-dadenmentaliteit neemt zijn populariteit gestaag toe. Hij komt aan zijn eerste platencontract door zich voor te doen als televisiereparateur, zodat hij de verantwoordelijke manager persoonlijk kan spreken. Wanneer diskjockey John Peel tijdens een uitzending vermeldt dat hij honger heeft, haast Billy zich naar de radiostudio om Peel een snack aan te bieden, en tegelijk zijn plaat onder de aandacht te brengen. Verder steekt hij zijn tijd in een eindeloze rij optredens in heel Engeland, waaronder regelmatige benefietoptredens voor stakende mijnwerkers en andere politieke acties.
In april 1984 treedt hij voor het eerst op in Nederland, als voorprogramma van The Sound. Coverversies van zijn liedjes door door Kirsty MacColl (A new England) en Paul Young (The man in the iron mask) zorgen voor bekendheid bij een breder publiek. Billy brengt na Life's a riot... nog twee albums en diverse EP's uit waarop voornamelijk zijn stem en gitaar te horen zijn, nu en dan aangevuld met een trompet- of orgelpartij. Op Workers playtime (1988) en Don't try this at home (1991) wordt hij begeleid door een band.
Van 1992 tot 1996 onderbreekt Billy zijn carrière om zich aan het vaderschap te wijden. Op het album William Bloke (1996) komt deze ervaring ruimschoots aan bod. Vervolgens wijdt hij zich op verzoek van Woody Guthrie's dochter Nora aan het op muziek zetten van nagelaten teksten van deze in 1967 overleden folk-legende. Het materiaal wordt in samenwerking met de Amerikaanse band Wilco op de platen Mermaid Avenue (1998) en Mermaid Avenue II (2000) uitgebracht. De samenwerking binnen deze door een platenmaatschappij bedachte combinatie verloopt buitengewoon stroef. Billy richt daarom de band The Blokes op om promotie voor de albums te maken. Met The Blokes brengt hij vervolgens in 2002 een album met eigen materiaal, England, Half English, uit. Vanaf 2003 is Billy weer regelmatig met solo-optredens te bewonderen. Hij praat daarnaast een documentaire over het leven van Woody Guthrie ('This machine kills fascists') aan elkaar.
