Diagnose-behandelingcombinatie
Van Wikipedia
Een diagnose-behandelingcombinatie, normaal aangeduid met DBC, is een code in de gezondheidszorg die het geheel van een geleverd zorgproduct omschrijft. De DBC-systematiek vervangt in Nederland vanaf 1 januari 2005 de oude manier van ziekenhuisfinanciering.
Inhoud |
[bewerk] Marktwerking
Een DBC beschrijft met vier codes (zorgtype, zorgvraag, diagnose, behandeling) met welke klacht en hoe een patiënt het ziekenhuis binnenkomt, welke diagnose er gesteld is, en het beschrijft de voorgenomen behandeling. Ziekenhuizen mogen alleen tarieven in rekening brengen voor DBC's. Aan een groot deel van de DBC's (het zogenoemde segment A) is door de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) een tarief toegekend. De rest van de DBC's (segment B) heeft slechts ten dele een vast tarief; het overige deel is 'onderhandelbaar'. Segment B omvat ongeveer 10% van de ziekenhuiszorg, vooral electieve (niet-spoedeisende) zorg. Het ziekenhuis en de zorgverzekeraar worden geacht hierover met elkaar in onderhandeling te treden. Hierdoor wil het Nederlandse Ministerie van VWS marktwerking in de zorg faciliteren. Op den duur wil het ministerie dat alle DBC's onderhandelbaar worden.
[bewerk] Doel
Tot en met 31 december 2004 werden verrichtingen, uitgevoerd bij een patiënt, apart gedeclareerd. Kortweg komt het hierop neer: hoe meer verrichtingen een ziekenhuis of medisch specialist bij een patiënt uitvoerde, des te meer kon er gedeclareerd worden. Dit zou inefficiënt werken in de hand werken. De DBC-systematiek brengt hier verandering in. Sinds 1 januari 2005 mogen alleen nog DBC's gedeclareerd worden. Eén DBC staat voor de complete behandeling van een patiënt, bijvoorbeeld een total hip operatie. Voor alle behandelingen, onderzoeken, operaties en opnames die de patiënt voor de total hip moet ondergaan wordt slechts één DBC gedeclareerd. Er is dus sprake van één declarabel product (de DBC) die het geheel aan ziekenhuisactiviteiten van een patiënt in het kader van een bepaalde zorgvraag omvat. Op deze manier zou efficiënt werken gestimuleerd worden: een ziekenhuis ontvangt een vast bedrag per behandeling en ook de medisch specialist ontvangt een vast tarief. Hiermee wordt beoogd dat ziekenhuizen en medisch specialisten efficiënter werken en op die manier kan marktwerking in de gezondheidszorg ontstaan. Ziekenhuizen kunnen namelijk met elkaar gaan concurreren op basis van prijs en kwaliteit.
[bewerk] Invoering
De invoering van deze revolutionair nieuwe manier van registreren en declareren heeft wat voeten in de aarde gehad en is niet onomstreden. De systematiek is per 1 januari 2005 ingevoerd. De (gedeeltelijk) vrije prijsvorming die voor een deel van de ziekenhuiszorg (het zogenoemde segment B) geldt, is - door vertraging van de behandeling van het wetsvoorstel WTG ExPres in de Eerste Kamer - met ingang van 1 februari 2005 ingevoerd.
[bewerk] Gevolgen voor de patiënt
Het grootste deel van de patiënten ontvangt geen rekening; die gaat rechtstreeks naar de zorgverzekeraar. Voor de patiënt die de rekening wel krijgt het volgende. De rekening die een patiënt van het ziekenhuis ontvangt, is door de invoering van de DBC slechter controleerbaar geworden dan voorheen. Onder de oude regeling stonden alle uitgevoerde verrichtingen apart op de nota. Dit was redelijk controleerbaar, omdat de verrichtingen overeen kwamen met hetgeen de patiënt had 'meegemaakt' (een bezoek aan de polikliniek, een aantal dagen in het ziekenhuis, de operatie, de gemaakte röntgenfoto's). Bij een DBC staat er een begin- en een einddatum van de behandeling, een korte, vaak uit afkortingen bestaande, omschrijving en verder veel coderingen (DBC-code, declaratiecode). Of de juiste DBC in rekening wordt gebracht is zonder verdere informatie (die zonder kennis op dit terrein te hebben niet gemakkelijk is te verkrijgen) in de meeste gevallen voor de patiënt niet controleerbaar.
Patiënten die van tevoren weten dat ze de behandeling zelf zullen moeten betalen (bijvoorbeeld in het geval van plastische chirurgie) kunnen van tevoren bij het ziekenhuis informeren naar de prijs van de betreffende behandeling. Er zit daarbij echter wel een adder onder het gras. Zoals hierboven (zie marktwerking) aangegeven wordt de prijs landelijk vastgesteld (segment A) of door het ziekenhuis (segment B). Indien het een landelijk vastgestelde prijs betreft wordt bij die prijs echter nog een toeslagpercentage opgeteld (het zogenaamde verrekenpercentage). Dit percentage varieert enorm, zowel tussen ziekenhuizen onderling als voor één ziekenhuis in de loop van de tijd, en kan oplopen tot 125%.
Problemen ontstaan ook als een patiënt met meer dan één medisch probleem geholpen wordt aan één daarvan (zoals een herniapatiënt met gebroken been). De bijbehorende DBC (beenbreuk) wordt uiteraard in rekening gebracht, maar de complicaties in de behandeling ten gevolge van het niet behandelde probleem (de hernia) leveren voor zowel de patiënt als het ziekenhuis problemen, waaronder declareerbaarheid van extra zorg.
