Digitale handtekening
Van Wikipedia
Een digitale handtekening is een methode voor het bevestigen van de juistheid van digitale informatie door middel van technieken van de asymmetrische cryptografie, op een wijze vergelijkbaar met het ondertekenen van papieren documenten door middel van een geschreven handtekening. Over het algemeen bestaat een digitale handtekening uit twee algoritmen: een om te bevestigen dat de informatie niet door derden veranderd is, de ander om de identiteit te bevestigen van degene die de informatie "ondertekent". De combinatie van de resultaten van deze twee algoritmen vormt de digitale handtekening. De technieken worden toegepast met behulp van een Public Key Infrastructure.
Inhoud |
[bewerk] Elektronische handtekening
[bewerk] Definitie
De term "elektronische handtekening", die vaak incorrect als synoniem van een digitale handtekening wordt gebruikt, is een wettelijke definitie voor diverse, niet noodzakelijk cryptografische, methoden om de identiteit van iemand die een elektronisch bericht zend te bevestigen. Dit omvat behalve een digitale handtekening ook bijvoorbeeld telegram -en telexadressen en een geschreven handtekening op een gefaxt document.
[bewerk] Juridische gevolgen
In Europa is een digitale handtekening dankzij Richtlijn 99/93/EG nu gelijkgeschakeld aan een "papieren" handtekening. In de meeste gevallen moet die digitale handtekening dan wel met behulp van een gewaarmerkt certificaat te verifieren te zijn en moet deze met een veilig middel (bijvoorbeeld een smartcard) moet zijn gemaakt. De juridische gevolgen zijn dan hetzelfde: de plaatser zit er aan vast, tenzij hij aannemelijk kan maken dat hij de handtekening niet gezet heeft.
[bewerk] Nederland
In Nederland is de wet elektronische handtekeningen op 8 mei 2003 tot stand gekomen. Artikel 3:15a Burgerlijk Wetboek zegt dat een digitale handtekening "dezelfde rechtsgevolgen als een handgeschreven handtekening" heeft, "indien de methode die daarbij is gebruikt voor authentificatie voldoende betrouwbaar is, gelet op het doel waarvoor de elektronische gegevens werden gebruikt en op alle overige omstandigheden van het geval." Een met certificaten en beveiligde apparatuur geplaatste handtekeningen is meestal genoeg.
Overigens is in Nederland een handtekening nooit heilig. Als de plaatser van de handtekening ten stelligste ontkent deze gezet te hebben, moet eerst bewezen worden dat de handtekening echt is (art. 159 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering).
[bewerk] België
In België is de wet inzake de elektronische handtekening op 9 juli 2001 geformaliseerd.
[bewerk] Gebruik
Er zijn drie redenen waarom men een digitale handtekening wil gebruiken voor het uitwisselen en archiveren van berichten en waardoor het mogelijk wordt om bijvoorbeeld elektronische handel te bedrijven of anderszins juridische transacties te laten plaatsvinden:
[bewerk] Authenticiteit
Een geverifieerde digitale handtekening geeft de ontvanger het vertrouwen dat de zender van het bericht inderdaad degene is wiens naam als afzender in het bericht staat. De afzender tekent het bericht met zijn/haar geheime sleutel, de ontvanger verifieert met de publieke sleutel van de afzender.
Het belang van authenticiteit is vooral duidelijk bij het gebruik van communicatie voor financiële doeleinden. Bijvoorbeeld als een bijkantoor van een bank instructies zendt naar het hoofdkantoor om een bedrag naar een rekening over te maken is het belangrijk om te kunnen bepalen of de afzender van het bericht effectief een gemachtigde zender is uit het bijkantoor. Zonder authenticatie zou een kwaadwillige gebruiker immers een bericht kunnen afluisteren, en dit bericht daarna zelf herhalen en verzenden naar het hoofdkantoor.
[bewerk] Integriteit
De afzender en de ontvanger willen er beide zeker van zijn dat een bericht niet veranderd is tijdens de transmissie. In bijvoorbeeld een bankscenario is het belangrijk te kunnen bepalen of onderweg niet een paar nullen aan een bedrag zijn toegevoegd. Een digitale handtekening bevat onder meer een controlegetal van het originele bericht. Deze hash-waarde wordt ook met behulp van cryptografische technieken berekend. Bij ontvangst wordt de opnieuw dezelfde controleberekening gemaakt, waarmee kan worden vastgesteld of tussen verzending en ontvangst een mutatie van het bericht heeft plaatsgevonden.
[bewerk] Onweerlegbaarheid
In de cryptografie betekent onweerlegbaarheid (non-repudiation) dat de verzender niet kan ontkennen dat hij/zij een bepaald bericht verzonden heeft (en dat de ontvanger niet kan ontkennen het bericht ontvangen te hebben, maar dat speekt bij de digitale handtekening formeel geen rol). Dat is vooral van belang voor berichten die betrekking hebben op een wettelijk bindende overeenkomst, zoals bijvoorbeeld een contract.
[bewerk] Risico's
Net als in de traditionele papieren wereld is ook een digitale handtekening niet volledig veilig. In de papieren wereld kan een handtekening vervalst worden. In de digitale wereld kan een ontvanger nooit honderd procent zeker zijn van de betrouwbaarheid van een digitale handtekening:
- een derde persoon kan de geheime sleutel bemachtigd hebben
- het vercijferingsysteem kan gebroken zijn
- de certificaten kunnen ongeldig zijn of zoek zijn geraakt
