Félix Vallotton

Van Wikipedia

Félix Édouard Vallotton (Lausanne, 28 december 1865 – Parijs, 29 december 1925) was een van oorsprong Zwitsers kunstschilder. In 1900 liet hij zich tot Frans staatsburger naturaliseren.

Félix Vallotton is in 1865 in geboren. Het talent van Vallotton viel zijn leraren in Lausanne op, zij adviseren zijn ouders om Félix in Parijs te laten studeren. In 1882 schrijft Vallotton zich in voor de Académie Julian. In de eerste tijd legt Vallotton zich met name toe op het portretschilderen. Vanaf 1889 was Hélène Châtenay de levenspartner van Vallotton. Vallotton was een gedreven kunstenaar. Hij schreef kunstkritieken, essays, toneelstukken en zelfs drie romans. Hij heeft een tijdje met beeldhouwen gespeeld, maar het bekendste zijn toch wel zijn drukwerk en schilderijen.

In 1890, na een tentoonstelling van Japans drukwerk gezien te hebben op de École des Beaux-Arts, begon Valloton aan een eigen collectie van drukwerk te werken. De simpelheid en de directheid van de Japanse kunst hebben zijn werk beïnvloed. Hij maakte veel gebruik van de druktechnieken, hij speelde met de extreme zwart-wit tegenstellingen van het houtdrukwerk.

Met een artikel in het tijdschrift L'Art et l'Idée werd de aandacht op het werk van Vallotton gevestigd. Hij vestigde zijn naam als illustrator en houtgraveur en zou nog aan vele tijdschriften en ander publicaties meewerken (bijvoorbeeld de tijdschriften la Revue Blanche in Parijs, Pan in Berlijn en The Chap Book in Chicago, maar ook de illustraties in boeken van Jules Renard). Vallotton is degene die de techniek van de houtgravure opnieuw leven ingeblazen heeft. Vallotton zal ook jaren met deze techniek blijven werken, een groot deel van zijn inkomsten kwam van zijn gravures.

Bevriend als hij was met Edouard Vuillard, Pierre Bonnard en Maurice Denis kwam Vallotton welhaast vanzelfsprekend ook in de jonge kunstenaarsgroep Les Nabis terecht. Aan de eerste tentoonstelling van de Nabis werkte Vallotton mee. Met de uitwerking van de serie Intimités was Vallotton op de top van zijn artistieke loopbaan aangekomen.

In 1899 trouwde Vallotton met Gabrielle Rodrigues-Henriques, de dochter van de Parijse kunsthandelaar Alexandre Bernheim, en weduwe met drie kinderen. Met dit huwelijk was hij voortaan van zijn financiële problemen verlost, en kon zich helemaal aan de schilderkunst wijden. Direct vanaf de eerste editie nam Vallotton deel aan de Parijse Herfstsalon, en jarenlang zou hij zijn bijdragen aan de Salon leveren. Ook leverde Vallotton bijdragen aan vele andere internationale tentoonstellingen.

In 1903 werden tien van zijn werken getoond op de Sécession in Wenen, waar ze zeer sterk opvielen. Dit werd hem ook medegedeeld in een brief ondertekend door Gustav Klimt en Ferdinand Hodler.

In 1908 ontmoet Vallotton Arthur Hahnloser en zijn vrouw Hedy, die hem in het vervolg steeds zullen steunen, en er voor zorgen dat zijn werk in het Duitstalige deel van Zwitserland bekend wordt. Vallotton zal nog meermalen naar Winterthur terugkeren.
In 1913 is Vallotton voor langere tijd op reis, naar Italië, naar Rusland, maar ook terug naar Lausanne, waar hij exposeert in de galerie van zijn broer.

In 1917 bracht Vallotton een bezoek aan Verdun in oorlogstijd, iets wat hem zwaar gevallen is, en wat nog lang in zijn werken door zou klinken.
Na de oorlog ondernam Vallotton nog vele reizen door heel Frankrijk, wat terug te vinden is in de vele schilderingen van de landschappen van de streken waar hij op bezoek was.

Vallotton was een man van tegenstellingen. Hij was een verleider en een onuitstaanbaar chagrijn. Hij was gepassioneerd en gevoelig maar ook bedachtzaam. Hij was een mens van zijn tijd, succesvol kunstenaar, gevierd door zijn leerlingen, bereisd en bekend met de gehele artistieke elite. Maar hij cultiveerde ook de voor die tijd karakteristieke melancholie, die melancholie en die zwarte kijk sublimeerde hij in zijn kunst, waardoor deze verheven werd boven het gemiddelde.

In 1925 overlijdt Vallotton voortijdig na een fout verlopen chirurgische ingreep in een geconstateerd kankergezwel. Hij werd begraven op het kerkhof van Montparnasse in Parijs.

[bewerk] Externe link

• Fondation Félix Vallotton

[bewerk] Literatuur

• Ducrey Marina, Félix Vallotton. La vie, la technique, l'œuvre peint, Lausanne, Edita, 1989; ISBN 2880012481
• Van de hand van Marina Ducrey wordt binnenkort (2005) de catalogus met het volledige werk van Vallotton verwacht (afbeeldingen van meer dan 1700 werken).

Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden in de categorie Félix Vallotton van Wikimedia Commons.