Herman Wagemans
Van Wikipedia
Herman Paul Amandus Jules Wagemans (Sint-Lambrechts-Woluwe, 25 maart 1918 - Antwerpen, 4 april 2006), advocaat, Belgisch politicus, was voor de Volksunie volksvertegenwoordiger (1954-58).
Tijdens zijn studententijd was hij al actief, onder meer als praeses van het KVHV-Leuven (1939-1940) en een jaar lang (1940-1941) hoofdredacteur van het KVHV-tijdschrift Ons Leven, het oudste studententijdschrift van de Nederlanden, gesticht in 1888. Verder onthield Herman Wagemans zich van elke politieke activiteit tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Herman Wagemans was een van de advocaten die vanaf 1944 repressieslachtoffers verdedigde. In november 1945 werd hij zelf tot zeven jaar veroordeeld op de aanklacht van verklikking, beschuldiging waarvan hij in 1946 werd vrijgesproken.
Volgens bron (1) richtte de advocaat Herman Wagemans met Willem de Meyer, met wie hij in de cel heeft gezeten, in 1946 het Zangverbond op (later Algemeen Nederlands Zangverbond, ANZ), en begon hij met de Meyer succesvolle avonden met Vlaams-nationale liederen waar hij zelf als bezielend spreker optrad.
In 1954 werd hij op de kartellijst Christelijke Vlaamse Volksunie verkozen als eerste Vlaams-nationale volksvertegenwoordiger na de oorlog. Wagemans was op deze lijst terecht gekomen als vertegenwoordiger van de Vlaamse Concentratie.
Later dat jaar, op 15 december 1954, richtte hij met Frans Baert , Wim Jorissen, René Proost, Ludo Sels, Rudi van der Paal en Frans Van der Elst de partij Volksunie op. Die Vlaams-nationalistische partij had dan één vertegenwoordiger: hijzelf (bron 2). Wagemans kwam binnen de partij al snel ter discussie te staan wegens zijn passiviteit in de Kamer. Dit ongenoegen groeide, vooral bij de Antwerpse afdeling van de Volksunie, en resulteerde in een openlijke aanval op de persoon van Wagemans bij de onderhandelingen voor de Kamerlijsten van 1958. Aanvankelijk werd een compromis uitgewerkt waarbij Frans Van der Elst de Kamerlijst in Antwerpen zou trekken en Wagemans de eerste plaats op de Senaatslijst kreeg toegewezen. Op 10 mei 1958, de uiterste datum van het indienen van de lijsten, haakte Wagemans vooralsnog af voor de verkiezingen vermoedelijk omdat hij besefte geen kans te maken op een herverkiezing. Na de verkiezingen werd binnen de Volksunie een odnerzoekscommissie opgericht om de gedragingen van Wagemans te onderzoeken en deze raadde uiteindelijk aan Wagemans aan ontslag te nemen uit de Volksunie, wat hij uiteindelijk ook deed.
Wagemans kwam eind 1958 nog met een eigen lijst op, de lijst Wagemans, bij de gementeraadsverkiezingen in het arrondissement Antwerpen, maar hij werd niet verkozen.
In 1974-1975 was hij voorzitter van de Vlaams-Nationale Raad, een overkoepeling van diverse radicale Vlaams-nationale organisaties die niet langer heil zagen in de volgens hen verlinkste koers van de Volksunie.
Van 1997 tot 2002 was hij voorzitter van het te Antwerpen gevestigde Bormshuis (documentatie- en archiefcentrum voor de geschiedenis van de Vlaamse Beweging) en hoofdredacteur van het tijdschrift Bormshuis-Broederband, uitgegeven door het Bormshuis in samenwerking met Broederband, de vereniging van repressieslachtoffers.
Eind 2002 was Herman Wagemans een van de medestichters van de vzw IJzerwake, waarvan hij tot aan zijn overlijden erevoorzitter was (bron 3).
