Volksunie
Van Wikipedia
De Volksunie is een voormalige democratische Vlaams-nationalistische politieke partij.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
De Volksunie werd opgericht op 14 december 1954 onder impuls van Frans Van der Elst, Walter Couvreur, Herman Wagemans, Rudi van der Paal, Wim Jorissen, Ludo Sels, Frans Baert en René Proost als politieke vleugel van de radicale Vlaamse beweging. De VU was daarmee de opvolger van de Christelijke Vlaamse Volksunie (CVV), die nog deelnam aan de verkiezingen op 11 april 1954. De CVV behaalde toen een verkozene: Herman Wagemans in Antwerpen.
De nieuwe partij recruteert haar aanhang overwegend in kringen van gelovige Vlamingen, de kleine burgerij en in de intellectuele middenklasse. Naast een rechtervleugel, waarin heimwee naar het verleden overheerst, en een sterke centrumgroep doet ook een sociaal progressieve minderheid zich tegen het einde van de jaren 1960 gelden. Regelmatig komt de partij in aanvaring met andere Vlaams-nationalistische verenigingen (o.a. de Vlaamse Militanten Orde), die struikelen over haar federalistische en consequent democratische en parlementaire ingesteldheid.
De VU had het in de beginjaren niet echt makkelijk. Pas in 1965 kon zij met ongeveer 7 procent van de stemmen 12 volksvertegenwoordigers naar Brussel sturen. Naarmate de partij echter succesrijker werd, verbreedde ze haar programma tot andere maatschappelijke thema's. De ondertitel van de VU was lang "Sociaal en federaal". Zo was de Volksunie de eerste partij in België die aandacht had voor de milieuproblematiek en het in zijn programma opnam. In 1971 bereikte de partij haar historisch hoogtepunt: 11 procent van de stemmen, wat goed was voor 21 volksvertegenwoordigers en 19 senatoren.
Toen de Volksunie in 1978 het Egmontpact goedkeurde en in de regering kwam, scheurde de radicale vleugel zich af om het Vlaams Blok op te richten.
In de jaren zeventig werd bij de Volksuniejongeren het idee gelanceerd van "Integraal federalisme", wat later één van de ideologische pijlers van spirit zou worden. (M.Cels-Decorte,"Naar een federale etiek.Integraal federalisme." Volksuniejongeren(VUJO),1976 en "Integraal federalisme. Naar een federale samenleving", Volksuniejongeren (VUJO), 1980)
In de jaren negentig probeerde voorzitter Bert Anciaux de partij opnieuw succesvol te maken door het accent te verruimen van het communautair-gerichte imago naar een Links-liberalisme. Hiervoor ging hij een alliantie aan met de pas opgerichte links-liberale vereniging ID'21 onder de naam VU&ID. Dit experiment zorgde niet voor het verhoopte succes en leidde tot spanningen binnen de Volksunie.
Deze spanningen namen toe toen Geert Bourgeois, de voorman van de traditionalistische en centrum-rechtse Vlaams-nationalistische vleugel binnen de Volksunie, in 2000 door de leden tot voorzitter verkozen werd boven toenmalig voorzitter Patrik Vankrunkelsven. Tijdens de onderhandelingen over het Lambermont-akkoord, dat de verdere staatshervorming van België moest regelen, kwam het tot een breuk. Het partijbestuur keurde het akkoord goed, maar Bourgeois verwierp het en trad af als voorzitter. Op 13 oktober 2001 viel de partij uit elkaar in drie groepen: De Toekomstgroep", rond Bert Anciaux, Vlaams-Nationaal, ook wel Oranjehofgroep genoemd, rond Geert Bourgeois, en Niet splitsen, de middengroep, rond Johan Sauwens en Nelly Maes.
Geen van de drie groepen won het referendum. De groep Vlaams-Nationaal haalde het meeste stemmen onder de Volksunie-leden met 47,18%, en erfde de infrastructuur. De financiële middelen werden onder de drie groepen verdeeld.
Kort na het referendum hield de groep Niet splitsen (30,18%) op te bestaan. De Toekomstgroep (22,63%) richtte een nieuwe partij op onder de naam spirit en de groep Vlaams-Nationaal deed dat onder de naam N-VA. Nelly Maes sloot zich aan bij spirit, terwijl Johan Sauwens lid werd van CD&V. Enkele bekende figuren zoals parlementslid Etienne Van Vaerenbergh en oud-parlementslid en burgemeester Willy Kuijpers maakten geen keuze en werk(t)en enkel nog lokaal verder met lokale lijsten.
Fons Borginon, Patrik Vankrunkelsven, Vincent Van Quickenborne, Annemie Vandecasteele en Sven Gatz, eerst spirit-aangeslotenen, sloten zich naderhand uiteindelijk aan bij de VLD.
[bewerk] Boegbeelden
[bewerk] Voorzitters
- Walter Couvreur: 1954-1955
- Frans Van der Elst: 1955-1975
- Hugo Schiltz: 1975-1979
- Vic Anciaux: 1979-1986
- Jaak Gabriëls: 1986-1992
- Bert Anciaux: 1992-1998
- Patrik Vankrunkelsven: 1998-2000
- Geert Bourgeois: 2000-2001
- Fons Borginon: 2001
[bewerk] Andere opmerkelijke figuren
Andere opmerkelijke figuren bij de Volksunie waren Maurits van Haegendoren, Mik Babylon, Hektor De Bruyne, Rik Vandekerckhove, Maurits Coppieters, Daniel Deconinck, Antoon Roosens, Lode Claes, Toon Van Overstraeten, Willy Kuijpers, Jef Valkeniers, Nelly Maes, Johan Sauwens, Paul Van Grembergen, Hugo Coveliers, André Geens, Jef Valkeniers, Bart Somers, Els Van Weert, Annemie Vandecasteele, Frieda Brepoels, Danny Pieters, Jan Loones, Frieda Brepoels, Kris Van Dijck en Geert Lambert. Verschillende kopstukken van het Vlaams Blok (Vlaams Belang), startten hun politieke carrière als tweederangsfiguren bij de Volksunie, zoals Karel Dillen, Wim Verreycken, Roeland Raes, Francis Van den Eynde en Frank Vanhecke.
