Homoseksualiteit in Nazi-Duitsland
Van Wikipedia
 |
|
Homoseksueel geslachtsverkeer was in Duitsland sinds 1871 verboden onder de bepalingen van paragraaf 175, maar vanaf het moment dat Adolf Hitler en diens NSDAP in 1934 de facto de absolute macht verwierven nam het aantal arrestaties van homoseksuele mannen toe van 157 in 1918 tot 8562 in 1937.
Voorafgaand aan het nationaal-socialistisch tijdperk in Duitsland bestond er in enkele grote steden, met name Berlijn, een levendige homo-gemeenschap. Onder leiding van seksuoloog Magnus Hirschfeld ontstond er ook een beweging die probeerde de positie van seksuele minderheden te verbeteren. In 1925 onthulde een Duits dagblad zelfs dat chef van de Sturmabteilung, Ernst Röhm, een homoseksueel was.
Met de opkomst van de NSDAP werd homoseksualiteit steeds sterker afgekeurd. De nationaal-socialisten geloofden dat de Ariërs de Übermenschen waren, en dat hun ras zich zo snel mogelijk moest verspreiden. Om die reden werd niet-reproductieve seks, met name sodomie en masturbatie, verboden. In 1934 werd een speciale afdeling van de Gestapo opgericht die zich bezighield met het opsporen van homo's. Twee jaar later volgde op bevel van Heinrich Himmler een voor het ministerie werkend instituut op "ter bestrijding van homoseksualiteit en abortus". Uiteindelijk werden circa 100.000 mannen opgepakt op verdenking van fornicatie en het "corrumperen van het publiek moraal". Aanvankelijk viel de homo's niet hetzelfde lot ten deel als de joden en zigeuners: ze werden beschouwd als leden van het arische ras. Alleen zij die weigerden zich te conformeren aan sociale en seksuele normen werden naar concentratiekampen gestuurd, voorzien van de roze driehoek. Daarnaast waren nog honderden mannen gevangen gezet, gecastreerd of gedwongen opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen.
Na arrestatie werden veel homoseksuelen mishandeld door de politie. Pierre Seel, een Fransman die concentratiekamp Schirmeck-Vorbruck overleefde, schreef in zijn memoires dat vingernagels werden uitgetrokken en dat sommigen werden verkracht met kapotte linialen. In de kampen zelf was de situatie niet veel beter. Nationaal-socialistische artsen als Carl Vaernet gebruikten de mannen als proefkonijnen om te proberen het gen te vinden dat hun homoseksualiteit veroorzaakte. Officiële documenten tonen aan dat minstens 15.000 homoseksuelen stierven in de concentratiekampen, maar het ontbreken van motieven voor de deportatie op veel locaties leidt ertoe dat het eigenlijke aantal slachtoffers waarschijnlijk veel hoger ligt.
[bewerk] Nasleep
Onderzoek uitgevoerd na de Tweede Wereldoorlog wees uit dat homoseksuelen na de joden de meeste kans liepen in een concentratiekamp te overlijden. 60% van alle gedeporteerde homo's overleefde de oorlog niet, ten opzichte van 41% van de gewetensgevangenen en 35% van de Jehova's getuigen. In Berlijn, Amsterdam en San Francisco werden na 1945 monumenten opgericht ter herinnering aan de deportatie van homoseksuelen door de nazi's. In 2002 bood de Duitse overheid officieel haar verontschuldigingen aan voor de vervolgingen.
Het Europees Parlement herdacht de holocaust in 2005 met een minuut stilte en het aannemen van een resolutie:
"het doodskamp in Auschwitz-Birkenau, waar honderdduizenden joden, Roma, homoseksuelen, Polen en andere gevangenen van diverse nationaliteiten werden vermoord, is niet enkel een belangrijke gebeurtenis voor de inwoners van Europa om te gedenken en de afschuw en tragedie van de Holocaust te veroordelen, maar ook om de onheilspellende toename van antisemitisme aan de orde te stellen, met name antisemitische incidenten in Europa, en om opnieuw te gedenken wat de gevaren zijn van vervolgingen op basis van ras, etniciteit, geloof, politiek of seksuele geaardheid." [1]
[bewerk] Gerelateerde onderwerpen
- Paragraaf 175
- Homoseksualiteit in Rusland
- Ernst Röhm
- Pierre Seel
