Iconisch geheugen
Van Wikipedia
Het iconisch geheugen (icon is afgeleid van het griekse eikon of beeld) is de visuele variant van het sensorisch geheugen. Het heeft een grote capaciteit maar zeer korte duur. George Sperling heeft in 1960 een techniek bedacht om het iconisch geheugen te onderzoeken. Deze heette de partial report of deelrapportage techniek. De techniek komt hier op neer dat men voor zeer korte tijd een dia met
letters (bijvoorbeeld drie rijen van 4 letters, dus in totaal 12 letters) gepresenteerd krijgt. Men heeft dus geen tijd om de letters te herhalen. Kort daarop verschijnt er een lege dia, en klinkt tegelijk een toon. Er kan een hoge, middelmatige of lage toon worden aangeboden die correspondeert met respectievelijk de bovenste, middelste of onderste rij uit de letterdia. Proefpersonen blijken dit doorgaans feilloos te doen. Omdat de tonen in willekeurige vorgorde komen, kan men nooit voorspellen welke rij gerapporteerd moet worden. Kennelijk heeft men voor zeer korte tijd toegang tot alle letters uit de dia. De 4 letters die men moet rapporteren, blijven iets langer hangen in het geheugen, omdat zij ruim binnen de omvang liggen van het kortetermijngeheugen.
Er zijn verschillende varianten op dit experiment mogelijk. Zo kan men bijvoorbeeld na de letterdia een maskerende dia aanbieden, die de inhoud van het sensorisch geheugen uitwist, of het tijdsinterval tussen letterdia en toon variëren. Dergelijke experimenten hebben aangetoond dat het iconisch geheugen een duur heeft van ongeveer 1/2 seconde. Daarna is kennelijk het geheugenspoor in de visuele cortex geheel vervallen (het Engelse woord hiervoor is decay).
[bewerk] Referenties
- Sperling, G. (1960). The information available in brief visual presentations. Psychol. Monogr. Gen. Appl., 74, 1-29.
